UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
May 22, 2016 15:03:02 GMT -5 |
Post by Valentina on May 22, 2016 15:03:02 GMT -5
Stilletjes zat Valentina in het -voor haar- donker. Ze schudde soms zachtjes heen en weer door de bewegingen van de auto. Zo wist ze dat er links van haar iemand zat, en dat er iemand rechts van haar zat. Haar blinddoek voorkwam dat ze van hen ook maar iets kon zien. Haar polsen zaten ongemakkelijk achter haar rug samengebonden met een kabelbinder. Het plastic was in haar huid gaan snijden zodra Valentina een poging had ondernomen om zich los te wurmen. Tevens had haar dat een klap tegen haar hoofd opgeleverd met de opmerking dat ze stil moest zitten. Nu durfde ze nog nauwelijks adem te halen, bang dat ze anders weer zou worden geslagen.
Hoeveel tijd er al was verstreken wist Valentina niet, maar op een gegeven moment kwam de auto tot stilstand. Er ging een deur open. Naast haar bewoog iemand. Kort erop werd ze aan haar arm getrokken en gaf een ander haar een duwtje tegen haar schouder. 'Kom op, uitstappen en lopen!', beval een mannelijke stem nors. Half struikelend deed Valentina wat haar was opgedragen. Zo bleek de instap van de auto een stukje hoger van de grond te zijn dan gedacht, waardoor ze door iemand werd opgevangen, maar direct hardhandig naar achteren werd geduwd. 'Kijk toch eens uit!', snauwde diezelfde mannelijke stem. 'Jullie hebben mij een blinddoek omgedaan. Hoe kan ik dan uitkijken', zei Valentina verontwaardigd. Direct klapte een vlakke hand tegen haar wang aan. Het liet een schrijnende afdruk achter. 'Niet zo'n grote bek jonge dame, of ik...' 'Bish!', galmde een andere mannelijke stem ineens. De man die haar had geslagen zweeg onmiddellijk. 'Wat denk je verdomme dat je aan het doen bent?' De stem was redelijk diep. Krachtig. Het zou passen bij iemand die veel aanzien genoot. 'Maar ze...', protesteerde Bish. 'Ze zou niet worden aangeraakt! Is het soms te moeilijk voor je om te luisteren? Heeft je geheugen een opfrisser nodig?', donderde de krachtige stem. 'Maar ik... Uh, nee baas', stamelde Bish. Voetstappen kwamen dichterbij. Valentina hoorde een duidelijke galm van mannelijke hakken op beton. Iemand met deftige schoenen dus... Iemand die de baas was... Wat hield dat voor haar in, dacht Valentina angstig. De voetstappen stopten ergens vlak voor haar. Ze kromp iets ineen toen er plots een hand langs haar wang streek en vervolgens haar kin met beleid omhoog duwde. 'Excuses voor de behandeling, schatje. Sommige manschappen hebben helaas niet zo'n hoog IQ en begrijpen het woordje ongedeerd niet', sprak de krachtige stem op milde toon tegen haar. 'Ik zal zo je blinddoek verwijderen, en je polsen losmaken. Als je beloofd dat jij je zult gedragen.' Valentina slikte een keer. Ze wist niet wat ze hiervan moest denken. Mocht ze praten? 'Heb ik je woord, schatje?', vroeg de krachtige stem nadrukkelijk. Onzeker knikte Valentina een keer met haar hoofd. 'Daar houd ik je aan, schatje. Het zou zonde zijn als er ongelukken zouden gebeuren', zei de stem lieflijk, terwijl een duim over haar wang streelde. Het zond een rilling langs Valentina haar ruggengraat. Langs haar gezicht voelde ze een beweging, gevolgd door gefrunnik aan haar blinddoek. Langzaam zakte deze af. Voorzichtig opende Valentina haar ogen en keek naar de man voor haar.
|
|
The Wildcats
At the slightest whim, I'll tear you limb from limb.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 5, 2016 2:21:20 GMT -5 |
Post by Ethan on Aug 5, 2016 2:21:20 GMT -5
Met een stalen gezicht keek Ethan de jonge vrouw terug aan. Een lichte glimlach trok om zijn lippen bij het zien van haar reactie. Op haar bleke wangen kwam een rode teint. Haar ogen sloeg ze angstig en verlegen neer. 'Ik neem aan dat wij', hij gebaarde naar de mannen om hen heen, 'geen introductie behoeven? Want immers...' Ethan dwong Valentina om op te kijken. 'Kennen wij elkaar toch al goed?' Een grijns speelde om zijn lippen. De jonge vrouw knikte gedwee. Ethan meende dat haar ogen begonnen te glanzen van inhouden tranen. 'Sssh', suste hij en streelde langs haar wang. 'Je hoeft niet bang te zijn. Zo lang je braaf doet wat ik je zeg, zal je niets overkomen.' Al wist hij heus wel dat de blondine hen daarin niet of slecht zou vertrouwen, gezien de laatste keer dat zij haar hadden gevangen. Die keer wist ze te ontkomen. Deze keer.... Ach, hij wist nog niet zeker hoe het voor haar zou aflopen. 'Kom.' Hij sloeg amicaal een arm om haar schouder en leidde haar mee verder het verlaten pakhuis in. 'Er is iets wat ik je wil laten zien.'
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 11, 2016 11:49:40 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 11, 2016 11:49:40 GMT -5
Waarvoor kon zij nou weer belangrijk genoeg zijn, vroeg Valentina zich af. Bang voor een reprimande liep ze maar gedwee mee. Niet dat de Wildcat leider haar enige andere keus gaf, want de arm om haar schouder hield haar stevig naast hem. Zou Alec het doorhebben dat ze niet was waar ze eigenlijk op het moment had moeten zijn? Zou het hem iets kunnen schelen? Of vond hij haar afwezigheid onder haar eigen verantwoordelijkheid vallen? Ergens hoopte ze erop dat hij nog net zo controlerend/bemoeizuchtig en bezorgd was als in het begin. Toen had ze nog nauwelijks haar eigen garderobe mogen samenstellen... Op de Wildcats en enkele vervoersmiddelen na, leek er niet veel te zijn wat de leider Valentina kon tonen. Hij nam haar echter mee een trap op, naar een verlaten kantoortje. Hij opende de deur voor haar. 'Bevalt het?', vroeg hij met een glimlach. Valentina keek verbaasd naar wat er stond. Drie gloednieuwe computers met wat randapparatuur wat duidelijk niet tot de standaard uitrusting behoorde. Wat moest ze daar mee? De man duwde haar naar de stoel toe en dwong haar te zitten. 'Wat valt eraan te bevallen?', vroeg Valentina niet begrijpend. 'Speel geen spelletjes, verdomme!', viel de man uit. Hij sloot haar tussen zijn armen in en leunde vervaarlijk dichtbij. 'Ik weet dat je ATM's kan kraken. Dus moet wat hackwerk toch kinderspel voor je zijn?!' Valentina kromp iets ineen, maar het hielp niet om de afstand tussen hen te vergroten. 'ATM's zijn heel wat anders dan wat jij misschien wilt. Een ATM laat je feitelijk gewoon op tilt slaan. Iets hacken kost veel meer tijd. Codes die je moet kraken. Beveiliging die je moet omzeilen...' De man glimlachte ineens weer. Zijn blik werd mild, maar hij gaf haar nog niet de ruimte. 'Dus je kan het wel...' 'Dat weet ik niet. Dat ligt aan wat ik je zojuist heb verteld', sprak Valentina benauwd tegen. 'Laten we het in ieder geval proberen...', zei de man met een grijns en hij drukte op de aanknop van één van de computers. 'Waarom zou ik?', protesteerde ze.
|
|
The Wildcats
At the slightest whim, I'll tear you limb from limb.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 11, 2016 12:16:11 GMT -5 |
Post by Ethan on Aug 11, 2016 12:16:11 GMT -5
Ethan glimlachte kil naar Valentina. 'Schatje, schatje, schatje...', sprak hij haar aan en streelde langs haar wang. Hij voelde hoe ze verstijfde door de aanraking. 'Wat is jouw leven je waard?', vroeg hij lieflijk. Ethan legde zijn vinger op Valentina haar lippen voordat ze zou antwoorden. 'Niet te snel willen antwoorden. Met jouw leven bedoel ik niet enkel dat kloppende hart van je. Jouw leven, omvat alles. Wie je kent. Waar je woont. Met wie je omgaat...' De angst in haar ogen werd groter. Ethan glimlachte erom. 'Dat is een behoorlijke prijs, niet? Zeker gezien je tegenwoordig ineens stukken royaler woont... En leeft...' Hij streelde langs haar wang en streek kort enkele plukken haar naar achteren. 'Ik had je eerst niet eens herkent. Die gezonde blos... Half opgestoken verzorgd haar... Een blauwe jurk die je mooie lichaam prima toonde...' Met een lichte grijns liet hij expres zijn ogen even naar beneden dwalen om voor nog meer ongemak te zorgen bij Valentina. 'En dan is er natuurlijk nog je vriendje!', merkte Ethan enthousiast op en keek haar recht in haar ogen aan. 'Een gezonde kerel. Hoe heb je die aan de haak geslagen? Ben je eerst stiekem een steegje met hem ingegaan?'
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 11, 2016 12:40:36 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 11, 2016 12:40:36 GMT -5
Een klets weergalmde door het kantoortje. Valentina keek geschrokken om haar eigen actie. Tranen prikten in haar ogen ondanks dat ze kwaad was. Hoe durfde hij! Wie was hij om zo over haar te spreken?! De man wreef verbijsterd over zijn wang. 'Hij is mijn vriend niet! En ik heb helemaal niks gedaan voor die avond of mijn huidige situatie. De rechter heeft hem toegewezen als mijn voogd!', sprak ze fel. De leider keek haar weer aan. Een grijns speelde om zijn lippen. 'Het katje heeft klauwen... Maar dat veranderd niets. Als je alles wilt behouden, dan doe je wat ik zeg, of anders pak ik je alles deel voor deel af', dreigde hij. 'En vergeet niet, schatje. Juist omdat je nu een thuis hebt, ben je niet meer veilig. Wij zullen je altijd weer vinden, want ook al als je niet naar huis zou gaan, dan is er wel iemand anders thuis om te ontvoeren. Dat kan je toch niet willen?', vroeg hij mild. Valentina voelde haar mond in één keer droog worden. Ze probeerde haar wanhoop te verbergen, maar ze wist dat het uit haar ogen te lezen viel. Alles wat haar gegund werd. De dingen waaraan ze werkte. Alles waardoor haar leven zou beteren was in één klap in gevaar. De man liep om haar heen. Nu hij in haar rug stond, schoof hij de stoel naar de computer toe. 'Ik geloof dat we elkaar begrijpen', zei hij met een grijns. 'Ik kan het niet', zei Valentina zacht. 'Pardon?', vroeg hij dreigend. 'Moet ik herhalen wat er met jouw leven zal gebeuren? Stuk voor stuk zal ik het vernietigen in een trage marteling zoals je één voor één de poten uit een spin kan trekken, voordat je het op één plek vastpint met een naald, zodat het een trage dood kan sterven.' Dat was een heel levendig beeld wat de man schetste, toch herhaalde Valentina wat ze zei. 'Ik kan het niet. Niet nu. Er is te veel wat ik nodig heb voordat ik iets kan doen. Deze computer is leeg. Ik heb eerst allerlei programma's nodig die ervoor zorgen dat hij nauwelijks te traceren valt. Dan moet ik nog weten wat ik moet hacken, want dan moet er daar nog weer een programma voor gemaakt worden. Dat op basis van de broncode van het systeem waar je van wilt dat ik in kom. Dat kan een lang proces zijn.'
|
|
The Wildcats
At the slightest whim, I'll tear you limb from limb.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 11, 2016 13:14:44 GMT -5 |
Post by Ethan on Aug 11, 2016 13:14:44 GMT -5
Even dacht Ethan dat hij het niet goed had gehoord. Ze weigerde voor een tweede keer? Valentina kwam echter met een uitleg waarom ze het nu niet zou kunnen. Hij had er weinig verstand van, maar wat ze zei klonk wel logisch. Programma's dus. 'Heb je de programma's om mee te beginnen?', vroeg hij iets milder dan toen hij zijn dreiging uitte. 'Daar valt aan te komen.' 'Hoe snel?' 'Een paar dagen, misschien', antwoordde ze aarzelend. 'En de rest?', vroeg hij wat ongeduldig. 'Dat hangt af van wat je wilt. Sommige dingen kunnen ook dagen kosten, of langer zelfs..' Het was Ethan duidelijk dat Valentina bang was voor zijn reactie. Mooi. Zijn dreigingen hadden dus effect gehad. Langzaam aan kwam zijn glimlach terug. Hij leunde langs haar heen. 'Dat betekent dus dat we vaker moeten afspreken, schatje... Ik zie er al naar uit...' Hij zag haar vanuit haar ooghoeken angstig naar hem kijken. In een speelse opwelling drukte hij een kus op haar wang. 'We beginnen met een wekelijks afspraakje. Uiteraard moet je hier je mondje over houden. Als je goed werk levert, zal er niets gebeuren en krijg je misschien zelfs wel een bonus. Ik beslis wanneer en hoe laat. En als ik vind dat het te langzaam gaat, laat ik je oppikken van waar je ook bent, en zet ik je vaker aan de slag. Begrepen, schatje?' Valentina knikte langzaam met haar hoofd. 'Uitstekend!' Ethan ging rechtop staan en haalde iets uit zijn zak. Het was het nieuwste model van een mobieltje. Dat reikte hij haar aan. 'Houd deze altijd bij je. Hiermee kan ik contact met je opnemen. Maar beeldt je niets in. Je zult ook op andere manieren in de gaten worden gehouden.' Ze keek op. Aarzelend nam ze het mobieltje aan. 'Duidelijk?' Weer knikte ze enkel. 'Goed. Dan zullen we het voor deze keer hier bij laten, gezien we toch niet verder komen.' Ethan trok de stoel weer naar achteren, maar ze stond nog niet op. 'Wat als hij iets begint te vermoeden?', vroeg ze zacht. 'Hij is niet achterlijk.' Daar moest Ethan even over nadenken. 'Je verzint maar wat om je voogd om de tuin te leiden. Als hij te dichtbij komt, dan zullen we een probleem hebben, schatje. En daar heb ik een gemakkelijke oplossing voor.' Vragend keek Valentina hem aan. 'Één kogel met zijn naam erop', zei hij glimlachend. 'Daarom is het maar beter dat hij niks zal vermoeden, of wel?' Ze beet op haar lip. Voor Ethan een teken dat ze het snapte. 'Prima. Dan zijn we het over eens!' Hij hielp Valentina overeind en begeleidde haar terug naar beneden waar het busje nog stond. Daar knoopte hij de blinddoek terug voor haar ogen. Kort stal hij een kusje van haar lippen. 'Volgende week, zelfde tijd.' Vervolgens wendde hij zich tot drie van zijn mannen. 'Breng haar naar het park. Zorg dat de blinddoek af is voordat ze uitstapt. En zorg dat ze haar tas niet vergeet', zei hij met een kleine glimlach. Valentina werd het busje in gezet. De motor werd gestart en ze reden weg. Ethan keek het voertuig na met een grijns om zijn lippen. Nog even, en dan was Bane absoluut aan de macht.
|
|