Aug 25, 2016 14:27:52 GMT -5 |
Post by Matías on Aug 25, 2016 14:27:52 GMT -5
Matías wachtte geduldig in het donker. Iemand had om zijn diensten gevraagd en op deze vervallen plek afgesproken. Uiteraard was Matías veel te vroeg gekomen om het gebouw nogmaals te verkennen, zoals hij enkele dagen eerder ook al had gedaan. Dit deed hij om de lay-out in zijn geheugen op te slaan. Zo wist hij elke in en uitgang te vinden. En voor zijn eigen veiligheid had hij daar boobytraps gezet die hij op afstand kon laten afgaan, mocht deze onderhandeling niet naar wensen verlopen. Het kwam wel eens voor. Mensen die dachten dat ze hem konden vangen. Daarmee onderschatten ze hem vreselijk. Iets wat steevast leidde tot hun dood.
Kalm liet Matías zijn ogen over de kamer glijden. Er stond niets in. Precies zoals hij het prettig vond. Dan kon, wie er ook zou komen, niet in een zielige poging wegduiken om zijn woede te ontwijken. Maar met wat geluk zou dat niet nodig zijn. Matías vond het altijd fijner werken als hij normale opdrachten kreeg en direct betaald werd, zonder gedoe. Dan kon hij tenminste ook weer verder met zijn leven.
Kort wierp Matías een blik op zijn horloge. Het was een simpel zwart ding wat je bij elk marktkraampje voor vijf geldstukken kon krijgen. Niet bepaald te traceren dus. Nog tien minuten voordat de persoon er zou moeten zijn. Dat was áls die persoon punctueel zou zijn. Ook iets wat te vaak een zeldzaamheid bleek te zijn. Maar Matías had de tijd. Hij maakte zich nooit echt meer zorgen om de toekomst. Doodgaan zouden ze allemaal. Dat was de enige zekerheid in het leven. En omdat het een zekerheid was, hoefde je nergens anders druk om te maken. Ook niet om het wanneer of hoe. Als het zou gebeuren, dan gebeurt het. Niets aan te veranderen.
Het was de reden waarom Matías zijn werk altijd afmaakte. Als het je tijd was, dan had het geen zin om te jammeren of om te proberen hem om te kopen. Als jouw naam op zijn lijst stond, dan was je dood een zekerheid. Niet dat hij zichzelf zag als dé Dood, of als het Lot, maar als hij het niet deed, dan zou de volgende huurling wel komen.
Kalm liet Matías zijn ogen over de kamer glijden. Er stond niets in. Precies zoals hij het prettig vond. Dan kon, wie er ook zou komen, niet in een zielige poging wegduiken om zijn woede te ontwijken. Maar met wat geluk zou dat niet nodig zijn. Matías vond het altijd fijner werken als hij normale opdrachten kreeg en direct betaald werd, zonder gedoe. Dan kon hij tenminste ook weer verder met zijn leven.
Kort wierp Matías een blik op zijn horloge. Het was een simpel zwart ding wat je bij elk marktkraampje voor vijf geldstukken kon krijgen. Niet bepaald te traceren dus. Nog tien minuten voordat de persoon er zou moeten zijn. Dat was áls die persoon punctueel zou zijn. Ook iets wat te vaak een zeldzaamheid bleek te zijn. Maar Matías had de tijd. Hij maakte zich nooit echt meer zorgen om de toekomst. Doodgaan zouden ze allemaal. Dat was de enige zekerheid in het leven. En omdat het een zekerheid was, hoefde je nergens anders druk om te maken. Ook niet om het wanneer of hoe. Als het zou gebeuren, dan gebeurt het. Niets aan te veranderen.
Het was de reden waarom Matías zijn werk altijd afmaakte. Als het je tijd was, dan had het geen zin om te jammeren of om te proberen hem om te kopen. Als jouw naam op zijn lijst stond, dan was je dood een zekerheid. Niet dat hij zichzelf zag als dé Dood, of als het Lot, maar als hij het niet deed, dan zou de volgende huurling wel komen.