Now what am I supposed to do?

Na een onbekende tijd keek Valentina weer op. Niemand leek haar te hebben gezien. Gelukkig. Rustig veegde ze langs haar wangen, ook al waren de meeste tranen al opgedroogd. Even haalde ze diep adem en pakte haar tas erbij. Ze schudde de gehele inhoud voor zich op de grond. Haar eigen mobieltje rolde het gras in, tezamen met het nieuwe mobieltje. Waar het nieuwe ding aanstond, gaf haar eigen mobieltje geen signaal. Fronsend pakte ze die erbij, want ze had eigenlijk wel al een boos berichtje of iets verwacht.
Het simpele ding ging vreemd genoeg niet aan. Direct controleerde Valentina of de batterij er nog wel in zat. Dat bleek niet het geval te zijn. Daarom zocht ze tussen haar overige spullen en vond de batterij terug.
'Hm, ze zijn toch wat slimmer dan ik dacht', mompelde Valentina. Daar baalde ze van. En zij had ze al helemaal geen compliment willen geven. Wat moest ze nou?
Eerst maar haar mobieltje weer inschakelen. Valentina stopte de batterij weer terug. Na de aanknop even ingedrukt te hebben, kwam het beeldscherm tot leven. Ze voerde de pincode in waarna ze weer bereik kreeg. Direct kwamen er enkele meldingen binnen. Twee gemiste oproepen en twee berichtjes. Ongemak bekroop Valentina. Ze bekeek eerst de oproepen; één van haar therapeut en één van Alec. De berichten waren net zo verdeeld.
    Therapeut:
        Hallo Valentina, je hebt onze afspraak gemist. Is alles in orde? Bel even als je wilt, dan kunnen we een korte sessie telefonisch houden en een nieuwe         afspraak maken. Hopelijk hoor ik van je.
        Groetjes, Jacqueline

    Alec:
        Kitten, je therapeut heeft gebeld. Waar ben je? Alec.

Valentina controleerde de tijd. Het was nu vier uur. De afspraak met de therapeut was om half twee geweest. Om twee uur was het bericht van de therapeut verzonden. Om half vier die van Alec. En ze was voor de Wildcats op de vlucht geslagen rond kwart voor twaalf toen ze in de winkelstraat liep. De goedkope winkelstraat. Hoe laat de bende haar te pakken had, wist ze niet, maar het betekende sowieso dat het lang had geduurd voordat ze op de plek van hun bestemming waren beland.
Kort beet ze op haar lip. Hoe nu verder? Eerst maar Alec een bericht doen. Hopelijk zou hij niet a la minuut voor haar staan, maar nog genoeg vertrouwen in haar hebben.

    Ik ben in het park. Ik ga zo direct door naar de avondlessen. Zie je vanavond. Groetjes, Val.

Met een knoop in haar maag drukte ze op verzenden. Vervolgens belde Valentina de therapeut op. Na drie keer werd er opgenomen.
'Met Jacqueline.'
'Hoi Jacque, met Valentina...', zei ze aarzelend.
'Hoi!', reageerde de vrouw redelijk opgewekt, maar tegelijkertijd serieus. 'Wat goed dat je belt.'
Valentina slikte even. Kreeg ze verdomme nou echt een compliment? 'Ja... Uhm... Sorry dat ik niet ben komen opdagen... Ik... Ik zag erg tegen het gesprek op. Ik weet niet of ik al klaar ben om er zo intensief op in te gaan.' Ze kon Jacqueline praktisch horen knikken aan de andere kant van de lijn.
'Dat begrijp ik. Het is ook heel heftig. Ik wil je er nu enkel op wijzen dat dit oud gedrag is, hè. Wegrennen, omdat je geen andere keuze ziet. Dat is ook te begrijpen, maar ik hoop dat je kunt gaan beseffen dat je soms ook iets moet aangaan. Je kan mij ook al zit je hier, zeggen dat je niet over het onderwerp wilt praten. Dat is namelijk ook prima, en zullen we gewoon kijken wat we dan wel gaan doen.' Jacque klonk niet boos, toch lieten de woorden Valentina iets ineen krimpen. Gewoon omdat ze zich zo ongemakkelijk voelde.
'I-ik zal eraan werken', beloofde ze.
'We zullen er samen aan werken', zei Jacqueline plechtig. 'Voor nu wil ik je een oefening meegeven. Doe een lesje zelfverdediging, kijk hoe dat gaat, hoe jij je erbij voelt, en dan zullen we dat de volgende keer bespreken. Goed?'
'Ja, dat zal wel moeten lukken', gokte Valentina.
'Mooi. Wil je dan voor volgende week weer afspreken? Dezelfde dag, dezelfde tijd?'
'Doe maar liever een dag eerder, als het kan.'
'Geen probleem. Dan wordt het dinsdag. Half twee nog steeds goed?'
Valentina dacht na. Met een dag eerder hoopte ze te vermijden dat ze nog een afspraak zou missen door een bezoekje van de Wildcats. Misschien was 's ochtends beter? Dan zou ze de middag over houden voor eventueel werk. 'Kan het ook in de ochtend?'
'Ja, geen probleem. Ik heb nog een plek om half tien', antwoordde Jacque.
'Dat is prima.' Mentaal maakte Valentina er een notitie van.
'Oké, tot volgende week dinsdag dan.'
'Ja... Tot volgende week.'
Valentina hing op. Ze stak haar mobieltje in haar broekzak. Nu pakte ze het nieuwe mobieltje erbij. Er stond geen melding op. Wel was kennelijk alles actief. Gelijk ging ze naar instellingen en zette locatiebepaling uit. Het haar niet redden van de bende, maar ze hoefden ook niet alles tot in detail te weten van haar positie. Al had ze het voorgevoel dat de Wildcats hier nog een probleem van gingen maken. Vooral hij... Onwillig rilde Valentina weer. Ze had zijn stem herkent. Zijn geur. De nare tinteling die hij teweeg bracht in haar aura... Klootzak.
Met trage bewegingen stopte Valentina de overige prullaria weer in haar tas, zo ook het luxe mobieltje. Nog een paar uurtjes, dan moest ze naar de volwassenenopleiding op VWO niveau. Als ze haar examens wist te halen, zou ze eindelijk haar diploma hebben. Doordat ze voor een avondopleiding had gekozen, kon ze overdag eventueel werken. Maar daar had ze nog niet veel succes mee.