UNDECIDED
When I get paid, I see a job through.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 28, 2016 4:59:21 GMT -5 |
Post by Matías on Aug 28, 2016 4:59:21 GMT -5
Matías liep rustig door de winkelstraat met zijn handen in zijn broekzakken gestoken. Zijn ogen liet hij over de winkels en de mensen glijden die druk in hun eigen wereldje bezig waren. Het zou zo simpel zijn.... Nee. Die gedachte moest hij tegenhouden. Veel opdrachten die hij had aangenomen, waren misschien zinloos geweest, maar daar zat nog reden achter. Moorden om te moorden was gewoon zinloos. En slechts van korte tevredenstelling. Misschien was het beter als Matías zichzelf zou afleiden met wat nieuwe dingen kopen; een jack, schoenen... Ja, dat was best te doen. Toch? Met zijn aandacht nog steeds meer bij de mensen om hem heen, slenterde Matías een willekeurige zaak binnen.
|
|
UNDECIDED
When I get paid, I see a job through.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Sept 4, 2016 14:31:46 GMT -5 |
Post by Matías on Sept 4, 2016 14:31:46 GMT -5
Van binnen zag de zaak er niet slecht uit. Zo te zien was het geen uiterst dure zaak, maar een middenmoot. Prima. Een mannelijke verkoper leek aanvankelijk een beetje minzaam naar Matías te kijken. Was het vanwege zijn huidskleur? Echter, hoe langer de verkoper hem in zich op nam, hoe vriendelijker zijn blik leek te worden. 'Goedemorgen', begroette de verkoper Matías. De blik die Matías de man toewierp, deed de verkoper zijn plotselinge klantvriendelijke glimlach verdwijnen. Matias liep de rekken in. Rustig liet hij zijn blik over de shirtjes en jasjes glijden. Een beetje gedachteloos pikte hij er enkele uit en verdween ermee een pashok in. Na wat te hebben gepast, zonder daarbij echt in de spiegel te hebben gekeken, stapte hij weer naar buiten, waar hij werd opgewacht door de verkoper. 'Kan meneer het allemaal een beetje vinden?', vroeg hij beleefd. 'Ja, dat lukt prima', sprak Matías opzettelijk met een Spaans accent. Wanneer hij niet aan het werk was, ging hij steevast terug naar zijn Dominicaanse roots. Het enige eigenlijk wat hem nog verbond aan zijn geboorteland, de taal. 'Ik wil er graag nog twee paar lederen schoenen bij bruin en zwart, maat 44.' De verkoper knikte. 'Natuurlijk', antwoordde hij braaf, waarna hij verder de winkel in liep. Matías wachtte met de rest van de kleding, die hij van plan was te kopen, bij de kassa. Terwijl hij stond te wachten, keek hij even de winkel in. Liet zijn blik beoordelend over enkele mensen gaan en keek van tijd tot tijd op als er iemand langs de deuropening liep of de winkel binnenkwam lopen.
|
|