Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 16, 2013 17:49:33 GMT -5 |
Post by Alec on Apr 16, 2013 17:49:33 GMT -5
De man had uit de grote ramen van zijn penthouse gekeken. Met een witte mok in zijn handen en een blik op oneindig, deze zaak moest hij gewoon halen. Hij wist dat de man schuldig was, al wilde deze dat zelf niet toegeven. Het was iets... vervelends, maar het moest gebeuren. Hierdoor kon hij zich zo'n huis veroorloven en soms nam hij ook wel teveel dingen aan. Dat was ook de rede dat de meeste mensen een verkeerd beeld van hem kregen. Ze vonden dat hij te graag mensen achter de tralies gaf en vele hoopte dat hij hun zaak niet interessant genoeg vond. Toch pakte hij niet enkel vreemde zaken, het was meer wat hem op dat moment uit kwam. Niet iedere moordzaak vond hij interessant genoeg, hoe minder bewijzen, hoe eerder hij het aan leek te nemen. Hij zette de witte mok aan zijn lippen om het laatste beetje koffie achterover te gieten. Met een zucht zette hij de mok in de keuken. Het was een groot huis, maar het was voor hem belangrijker dat hij veilig was. Sommige bendes hadden wel eens de neiging om vervelend te doen. Dat was een rede dat hij geheel boven woonde, al zaten er grote ramen in, de mensen konden niet naar binnen kijken, maar hij wel naar buiten. Hij moest maar weer eens naar buiten, hij zat altijd te lang binnen en het was niet eens goed voor je. Met deze instelling nam hij de lift naar beneden en liep richting het park, zijn haren stonden altijd de kant op dit ze zelf wilde. Zelfs nu hij er wat gel in had gedaan, stond het nog steeds wat omhoog en ergens maakte het hem ook niet uit. Zolang niemand hem stoorde, vond hij alles best. Zoals gewoonlijk had hij een nette blouse aan in zijn lievelingskleur rood, of het echt een lievelingskleur te nomen was? Hij droeg het gewoon graag, een witte stropdas. Maar omdat het lekker weer was, had hij er enkel een zwart een zwarte jas overheen gedaan die open hing. Met zijn nette broek en schoenen liep hij richting een bankje. Ook al was hij niet in een zitting, hij wilde er altijd netjes uit zien. Zoals gewoonlijk had hij zijn baard, al was het enkel wat haar op de kaaklijn te noemen, netjes bijgewerkt. Rustig nam hij plaats en met een elleboog hing hij over de rugleuning terwijl hij iedereen eens in zich op nam. Hij was iemand die het leuk vond om naar mensen te kijken en hun gedrag te bekijken. Iedereen deed zo anders en hij vond dat grappig. De vervelende blikken die hij dan soms ook toegeworpen kreeg, beantwoorde hij enkel met een kleine grijns. Ze bekeken hem net zo goed en daarom zag hij er geen problemen in als hij dit terug deed.
|
|
UNDECIDED
De wereld bestaat uit een grote fantasie..
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 16, 2013 23:54:48 GMT -5 |
Post by Vixxen on Apr 16, 2013 23:54:48 GMT -5
vixxen Stakkato
Ze zat zelf nog steeds op het bankje bij de vijver, en zoals gewoonlijk kwam er weer een man naast haar zitten, die zijn hebberige handjes niet van haar af kon houden. Ze sloeg de man, ook al was ze nu geruime tijd uit de prostitutie, de meeste mannen beschouwden haar nog als hoer. Ze slikte, stond maar op aangezien deze man haar toch zou blijven aanraken, een gezicht dat ze liever niet liet doen, zeker niet in het openbaar, doordat er nu meer mensen, Voornamelijk oude klanten van haar die ze vroeger ook al had gehad, haar nu begonnen aan te staren, alsof ze weer in bedrijf was. Ze wist nu al dat ze hier weg moest, of in ieder geval een andere plaats moest gaan vinden, wilde ze enig sinds iets rust verwachten. Ze begon te lopen, enigzins vond ze het jammer, door de rust die de eenden haar gaven, die ronddobberde in het water, Ze moest op dit moment verder, en de harde schelp rondom haar heen, leek even afgebroken te zijn, weg, finito . ze zuchtte en keek even naar de mensen die haar naderden . Er zat in haar ogen een vreemde man tussen, maar die kwam niet op haar af, en nam verderop plaats op een bankje. Ze kon er enkel maar blij om.zijn. Ze voelde haar wapen onder haar broek prikken, een gevoel dat ze vaker had, maar ze kon niet in de wilderweg gaan knallen, of wel soms? Nee, dat was iets wat ze eigenlijk niet kon maken in haar ogen, maar ze bleef momenteel wel stil staan, puur omdat ze totaal niet wist waar ze heen moest gaan, waardoor de man weer bij haar kwam." Kom op, een snel ritje dan." Sprak de man tegen haar. Ze rook de alcohol geur uit de mond van de man, een geur die ze maar al te goed kende. De man begon aan haar te zitten en ze duwde hem van haar af." Blijf verdomme van me af! Zoek een andere hoer! Ik ben niet meer aan het werk"" Sprak ze kwaad tegen de man en ze keek naar zijn vinger. Jap, daar zat een trouwring, dat waren de mannen die ze het meeste altijd plezierde , het voelde in haar ogen vreemd genoeg goed juist die mannen te pakken, iets wat ze vreemd vond eigenlijk. Maar ze deed het niet meer. Nooit meer. De man leek niet weg te willen gaan en pakte haar nu beet en begon haar te zoenen. Ze probeerde de man van haar af te duwen, maar ja, bepaald getraind was ze niet, en deze man, ondanks hij aardig wat alcohol had geconsumeerd, aardig sterk. Mensen liepen gewoon voorbij, dachten dat het niets was, dat dit bij haar werk hoorde, doordat ze flink bekend stond als een hoertje . Maar de schijn bedroog ..
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 6:31:40 GMT -5 |
Post by Valentina on Apr 17, 2013 6:31:40 GMT -5
Van alle plekken in Steelport vond Valentina het park het meest prettig om rond te zwerven. Het was een beetje natuur in de jungle van beton. En net als bij echte natuur, voorzag het park mensen van eten. Zolang ze het maar wilden zien. Valentina was één van die mensen die dat zag. Ze zag manieren om in leven te blijven, zodat ze niet elke dag bij de opvang in de rij hoefde te staan. Er stonden verspreid door het park drinkfonteintjes. Dus er was water genoeg om je dorst te lessen. Her en der stonden wel eens voedselkraampjes. Kans genoeg om iets te stelen en jezelf van eten te voorzien. Uiteraard ging dat niet altijd op. Dus voor wie niet te kieskeurig was, betekende dat de afvalbakken rondom plunderen. Voor wie geluk had en geld bij elkaar had gesprokkeld, was er altijd de optie om te kopen. Één kraampje stond er altijd, Doug met zijn hotdogs. Dat wist Valentina na al die jaren wel en daar maakte ze ook graag gebruik van. Zoals vandaag.
Na in de ochtend de kans te hebben gezien om bij de opvang zich op te frissen, nam Valentina de bus naar het park. Ze stapte bij de juiste halte eruit, stak de straat over en liep een paadje in. Gelijk snoof ze diep de lucht in. Zo tussen de bomen, struiken en het gras was de lucht altijd een stuk frisser, vond ze. Even bleef Valentina stilstaan om de omgeving in haar op te nemen. Dit deed ze niet alleen om te genieten van het uitzicht, maar ook om alvast een paar vluchtroutes in te calculeren. Je wist het hier immers nooit. Valentina liep verder. Bij een drinkfonteintje nam ze enkele slokken water. Ze wist hoe belangrijk het was om voldoende te drinken. Direct vulde ze ook haar bidon ermee. De volle fles borg ze op in haar schoudertas.
Toen Valentina op straat werd gezet, had ze niet veel kans gekregen om iets mee te nemen. Dat was deels gekomen door de deurwaarder die op alles, wat ook maar iets van waarde was, beslag had gelegd. Net aan had ze haar schoudertas mee mogen nemen en een kleine greep uit haar kast. Het was niet meer geworden dan één onderbroek, één bh en één paar sokken. Dat gaf niet. Zo had ze tenminste altijd iets schoons bij zich, want wat ze de ene dag droeg, kon ze dan de volgende dag wassen en toch nog iets aan hebben onder haar normale kleding. Op die manier wisselde wat ze had zich af. De bidon was eigenlijk het eerste geweest wat ze had gekocht na op straat te zijn beland. Het was toen een aardige hap geweest uit haar budget, maar onderhand had het voorwerp zich onbetaalbaar bewezen. Veel meer aan vaste spullen had Valentina nooit gekocht, want alles zou ze zelf constant moeten meeslepen. Iets wat niet viel onder het kopje praktisch voor een dakloze.
Valentina liep verder. Ze ging eigenlijk gelijk richting Doug. Even aan hem kenbaar maken dat ze er weer was. Doug was dan een knorrige man, maar hij paste wel op haar. Tenminste, in de zin dat hij -mits goed gemutst- wel eens gratis wat gaf, of haar waarschuwde als er problemen op komst waren. De geur van warme worstjes ging nooit vervelen, stelde Valentina wederom voor zichzelf vast op het moment dat ze dichtbij genoeg was om ze te ruiken. Als vanzelf werd haar pas er iets vrolijker van. Waardoor ook haar gezicht oplichtte. Er kwam zelfs een zeldzame glimlach rond haar lippen te liggen. De glimlach werd wat minder toen ze zag dat het druk was bij Doug. Er stonden zeker zes mensen in de rij voor zijn kraam. Dat zou geen spontane begroeting worden. Hoewel Valentina de man kende, durfde ze het niet aan om hem ten overstaan van klanten amicaal te begroeten. Ze wilde hem geen slechte naam bezorgen. Wat ongemakkelijk sloot ze daarom achter aan in de rij. Na een tijdje was er nog maar één man voor Valentina in de rij. Ze had maar weinig aandacht aan hem besteed. Tijdens het wachten, was haar aandacht verschoten naar alle andere mensen die voorbij liepen. Ze moest, vond ze, haar rug constant in de gaten houden. Nu keek ze echter voor zich en kreeg bijna een hartverzakking. De man, waarvan ze eerder niets meer had kunnen zien dan zijn rug, stond nu zo dat ze zijn gezicht van de zijkant kon zien en direct herkende ze hem. Hij was één van die types die je niet wilde tegenkomen. Met reden, want hij hoorde bij de Wildcats. Niet dat het aan hem te zien viel, maar Valentina had wel eens een confrontatie met die gasten gehad en hij was daar bij geweest. Wat angstig hield Valentina haar adem in. Alsof ze zo hoopte minder zichtbaar te worden. Tevens liet ze haar haren wat meer voor haar gezicht vallen. Als hij zou omdraaien, zou hij haar hopelijk niet direct herkennen. Iets wat een verloren wens was, en dat wist ze. Tot haar opluchting liep de man echter met zijn bestelling gelijk links weg, zonder een blik haar kant op te werpen. Ze slaakte een zucht van verlichting. Eigenlijk werd ze zich toen pas bewust van het feit dat ze haar adem had ingehouden. Stel je toch niet zo aan, beet ze zichzelf in haar gedachten toe. 'Hé kiddo', begroette Doug haar. 'Hé Doug', groette Valentina terug. Haar blik volgde voor een moment nog de Wildcat, voordat ze haar aandacht op Doug zelf vestigde. 'Het gewoonlijke?', vroeg hij, terwijl hij al begon met een broodje te snijden. 'Ja, graag. Ik heb geld vandaag', vertelde ze snel. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze altijd maar gratis eten verwachtte. 'Oké, blijf je lang in het park?' Zo ging het gesprek vrijwel altijd. Zij bestelde iets en Doug informeerde naar haar bezigheden. 'Als het weer goed blijft, dan waarschijnlijk de hele dag', antwoordde Valentina. Ze zocht naar het vijfje in haar broekzak. 'Je ziet trouwens bleek. Slechte dagen gehad?' Doug keek haar wat onderzoekend aan. 'Niet slechter dan normaal. Misschien komt het omdat ik net schrok.' Ze reikte hem het vijfje aan. 'Waarvan?' Hij nam het vijfje aan, viste een worst uit de bak, stopte die tussen het broodje en spoot wat ketchup en mosterd erop. 'Die man, net voor me. Hij betekent niet veel goeds.' Valentina nam het bakje aan waarin haar broodje heerlijkheid lag. 'Meh, wie nou wel in deze stad?', vroeg Doug wat minachtend. Hij had net zo goed als de eerste de beste een hekel aan de stad en zijn inwoners. 'Er zijn uitzonderingen. Die man in ieder geval niet. Jij wel.' Ze nam een grote hap. 'Genoeg vleierij, kiddo. Hier.' Hij gaf haar een extra bakje met daarin een flinke schep zuurkool. Dat was niet het gewoonlijke, maar Valentina nam extraatjes graag aan. 'Bedankt, Doug!', sprak ze met halfvolle mond. 'Ja, ja. Ga nou maar. En blijf uit de problemen!' Valentina knikte. Ze zocht op het grasveldje iets verder op een gerieflijke plek uit om te gaan zitten en haar maaltijd te verorberen. Tijdens het nuttigen van haar lekkers bleef ze de omgeving nauwgezet in de gaten houden. Het zat haar niet lekker dat er Wildcats in de buurt waren. Toch, als ze zo iedereen bestudeerde, leek er niets aan de hand te zijn. Nu zei dat niet zoveel, want mensen deden graag alsof hun neus bloedden. Één man viel op door zijn kledij en door zijn haar. Hij zag er te netjes uit voor een bendelid, maar zijn haar ergens te chaotisch voor een belangrijk persoon. Valentina kon er niet duidelijk haar vinger op leggen wat het was. Hierdoor bleef ze wat langer kijken, dan haar bedoeling was. Het leverde haar een blik terug op, waardoor ze als betrapt weg keek. Haar wangen kleurden rood en ze hoopte maar dat hij er niets van maakte.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 8:09:46 GMT -5 |
Post by Alec on Apr 17, 2013 8:09:46 GMT -5
De man zag dingen gebeuren, maar ook al was hij misschien tegen de criminelen, hij was niet de persoon om er op af te stappen. De dingen die er gebeurde waren ook niet ernstig, een man die vervelend aan het doen was tegen een hoertje en op een andere plek werd er drugs gehandeld. Het waren dingen waar hij niet moeilijk om ging doen. Wanneer ze de fout in gingen, hadden ze de kans om opgepakt te worden en als het echt zo erg was, zouden ze in een rechtszaak komen en misschien had je hem dan tegen je. Het was vervelend als hij tegen je was, want de man was niet om te kopen. Hij had al genoeg geld en hij had een zekere drang om te winnen. De luiheid die hij dan ook liet zien, was niet bij alles even erg. Wanneer hij een dossier kreeg, las hij dat dan ook vele malen over. Als het dan laat was, zorgde hij gewoon dat een kop koffie hem even wakker hield. Hij had er niet eens aan gedacht er een mee te nemen, dat was helemaal handig geweest. Het maakte niet zoveel uit, want hij dat zoiets liever thuis op zijn kantoor. Waar hij een mooi uitzicht had over de stad, je hoorde de drukke geluiden niet en als hij dan een rustig muziekje op zette, was het haast een film. Een zwerver trok zijn aandacht, die was met moeite aan het proberen iets uit de prullenbak te vissen. Ergens had hij wel medelijden, maar die mensen waren al zo ver heen, dat hij het niet eens meer probeerde om geld aan ze te geven. Dat ging uit naar drugs, drank of een hoer. Maar daar kon hij ook zijn eigen geld aan uit geven en waarom zou hij mensen nog meer naar de onderwereld leiden? Het was niet handig om te doen. Hij bekeek de gezichten weer en bleef hangen op twee ogen die zijn kant op keken, zoals gewoonlijk kwam er enkel een grijns op zijn lippen. Iedereen bekeek elkaar en waarom zou hij er moeilijk over doen? Hij wilde opstaan, maar vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de man die het hoertje had haar mee sleurde om voor zijn neus te gaan staan. De man zag er niet goed uit en Blaze vroeg zich af of hij misschien hem naar een ziekenhuis moest sturen. Maar de man deed zijn lippen al moeilijk van elkaar af. "Kijk, dit moet je nu hebben." Sprak hij wat scheef uit en Blaze knikte enkel, geen zin om echt tegen de man te moeten praten. Met zijn bruine ogen zocht hij een uitweg, maar de man kwam als een vriend langs hem zitten en sloeg hem daarbij even tegen zijn schouder aan. "Ik deel haar niet." Dit zorgde ervoor dat Blaze omkeek en het meisje eens bekeek en daarna naar de man. "Liever niet, wie weet hoeveel ziektes zo'n ding heeft." Sprak hij rustig en de man keek hem enkel verbaasd aan om daarna naar het meisje te kijken. Dit was een uitstekend moment voor Blaze om op te staan, een stap was hij al van de man verwijderd. "Hé!" Hoorde hij en Blaze keek dan ook achterom en de man had zijn vinger naar hem uitgestoken. "Ze is van mij." Met die zinnen leek de man even zijn armen blij in de lucht te gooien en als het roodharige meisje had gewild, kon ze dus ontsnappen. Hij zei verder niks en draaide zich weer om, hij liep over het gras om langs het meisje te gaan staan die hem had aangekeken. Hij liet zijn handen in zijn zakken glijden en bekeek wat er allemaal gebeurde, hij zei nog niks tegen het meisje, maar het was duidelijk dat hij om een rede langs haar ging staan. Het was geen vreemde rede, zij keek naar hem en hij had niks te doen. Hij moest nu nog bedenken wat hij tegen haar ging zeggen, hij was geen flirter al vond hij het geen probleem hier en daar eens wat te doen met meiden. Al was dat nooit een eerste instelling van hem, hij kwam gewoon veel in contact met mensen. Vele getuige die een schrikbarende situatie hadden meegemaakt en een gekke hersenkronkel erdoor over hadden gehouden en 'liefde' zochten. Als ze er leuk uit zagen, dan had hij er niet zoveel problemen mee. Hij keek naar het meisje en daarna naar de hotdog kraam. "Zijn de hotdogs aan te raden?" Vroeg hij dan, alsof het niet vreemd was om een vreemde aan te spreken.
|
|
UNDECIDED
De wereld bestaat uit een grote fantasie..
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 9:16:42 GMT -5 |
Post by Vixxen on Apr 17, 2013 9:16:42 GMT -5
Vixxen Stakkato
Ze slikte even en probeerde nog weg te komen, en voelde even haar wapen prikken in haar broekzak, maar ze kon hem net niet grijpen. Ze hoorde hoe er iemand bij hen kwam, en de man liet haar los, waardoor ze als eerste haar wapen greep, een technisch hoogstandje, ze had hem zelf gemaakt, en begon ze rustig nog bekwaam achteruit te lopen. De man was nu toch even bezig met hem. Ze wou hem bedanken, maar voor ze het wist was de man al weg gelopen, en stond ze daar weer alleen. Ze volgde hem even met haar ogen naar de hotdog kraam, maar ze at geen vlees, was vegetarisch en volgde hem daarom niet, ze vond het zielig voor die beesten, en zou het dan ook nooit aandoen om uberhaupt ooit vlees aan te raken. Haar niet gezien. Ze keek naar de man die haar eerder mee wou nemen, maar doordat ze nu een wapen had, durfde hij haar niets te doen, en probeerde hij zich, op zijn eigen misschien toch lompe manier weg te komen. Ze liep daarom maar weer terug naar het bankje bij de vijver. Zelf zocht ze nauwelijks sociale contacten door haar autisme, mensen kwamen meestal naar haar toe, en anders fantaseerde ze er wel op los in haar eigen wereldje, zoals ze meestal deed als ze alleen zat. Een zucht verliet even haar keel terwijl ze kort om zich heen keek of er nog iets te doen was, waar ze over het algemeen niet al teveel sociale contacten mee moest maken. Maar dat leek niet zo te zijn, en dus bleef ze zitten, en staarde ze naar de eenden die wat ronddobberde in de vijver. Ze hield haar wapen nu op haar schoot, ze wou nu echt geen hebberige mannetjes meer hebben, en mensen die alleen maar met haar wouden praten zouden vanzelf wel op haar afkomen, die zouden dan niet eens om het wapen geven, tenminste zo dacht zij er dan over.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 15:38:33 GMT -5 |
Post by Valentina on Apr 17, 2013 15:38:33 GMT -5
Bezoek bleef uit waardoor Valentina weer een blik omhoog durfde te werpen. De man die zij eerder had zitten aanstaren, werd opgehouden door een andere man. De man in kwestie leek niet helemaal helder te zijn en hield één of ander grietje in bedwang. Hij sprak luid genoeg om vlagen van zijn preek te kunnen opvangen. Duidelijk sprak hij met dubbele tong. De man die ze in eerste instantie had zitten bekijken, leek er echter geen oren naar te hebben en kwam alsnog haar kant op. Valentina probeerde luchtig te doen. Ze at verder van haar hotdog. Stug keek ze een andere kant op. Zelfs toen de man nota bene naast haar kwam staan. Het was dat moment dat Doug haar direct aankeek. Vragend trok hij één wenkbrauw op. Nauwelijks merkbaar schudde ze haar hoofd. Hij hoefde niet te helpen. Nog niet. 'Zijn de hotdogs aan te raden?', kwam er ineens de vraag van boven haar hoofd. Valentina draaide haar hoofd bij. 'Oh, uhm, zeker', mompelde ze op een wat verlegen toon. Ze hield haar blik nu niet langer dan drie seconden op hem gericht. Ergens was ze bang voor wat hij zou kunnen gaan doen. Toch waarschuwde ze Doug niet. De man naast haar leek gewoon niet op op het type als dat de Wildcats waren. Of welke bende dan ook wat dat aan gaat. Al maakte dat niet dat de man gelijk onschuldig was als een pas geboren lam.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 16:19:52 GMT -5 |
Post by Alec on Apr 17, 2013 16:19:52 GMT -5
De man keek even naar het kraampje en toen weer naar het meisje. Had hij wat verkeerds gezegt, of zag hij er werkelijk uit alsof hij haar ieder moment iets aan zou doen? Maar een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, hij vond het ergens wel grappig dat ze zo tegen hem deed. Wat was er met haar aan de hand dat ze hem niet vertrouwde. "Ik doe niks hoor, Kitten." Sprak hij haar, het was te horen dat hij het woord Kitten vaker gebruikte en dat het ook niet was om te flirten. Rustig stapte hij op het kraampje af en bestelde rustig drie hotdogs terwijl hij rustig om zich heen keek. Zoals hij wel eens deed legde hij wat geld neer, zoals hij vond dat genoeg was. Wat hij een ander gunde, dit was dan ook het dubbelde als dat hij eigenlijk hoefde te betalen. Maar hij had zijn portemonnee al weggedaan en pakte de drie hotdogs, het wisselgeld hoefde hij niet terug. Kleingeld was toch onhandig in zijn ogen. Rustig liep hij terug en hurkte bij het meisje neer om er een bij haar te zetten, dat iemand zich niet op zijn gemak bij hem voelde, zei niet dat hij dan ook meteen weg ging. Ergens vond hij namelijk dat mensen maar over een angst heen moesten komen. Het was niet voor niks dat je sociale contacten moest hebben. Zelf ging hij weer staan, had geen zin om zijn broek vies te maken en er dan stom bij te lopen. Hij nam een paar happen van zijn hotdog, dit terwijl hij niks zei. Blaze keek gewoon om zich heen alsof er niks aan de hand was en het normaal was dat hij zo langs iemand stond. Hij at zijn mond leeg en keek toen naar het meisje. "Een wat vreemde vraag." Begon hij zijn zin. "Ik kom niet zo vaak buiten, dus ik was benieuwd of jij een leuke plek wist om naartoe te gaan?" Natuurlijk wist hij wel wat van de stad en hij reed er dan ook vaak genoeg doorheen, maar het was niet zo dat hij wist waar hij nu de leuke tentjes kon vinden. Een park was niet te missen, maar ergens waar hij eens wat kon gaan drinken was niet verkeerd. Hij dacht er niet eens aan dat het misschien een vreemde vraag was, Hij wilde het gewoon weten en dan moest je het vragen, zo simpel zag hij het.
|
|
UNDECIDED
De wereld bestaat uit een grote fantasie..
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 17, 2013 17:38:54 GMT -5 |
Post by Vixxen on Apr 17, 2013 17:38:54 GMT -5
Vixxen Stakkato
Ze slikte en keek naar de eenden in de vijver, die haar zoals altijd vrij rustig hielden. Ze was volledig opgegaan in haar eigen wereldje, en droomde nu van tijdreizen, of ze zoiets zou kunnen uitvinden. Het was onmogelijk, dat wist ze toch fantaseerde ze erover. De jongen die haar zo straks had gered van de man zat verderop in het gras, maar inmiddels bij een ander, dus hoefde zij gelukkig geen contact te zoeken, en als iemand contact wou hebben, kwam het toch vaak uit de ander, en niet van uit haarzelf. Ze keek even naar het kleine wapen op haar schoot, te klein voor haar doen, doordat ze meestal de SMG vol trots bij haar hield, maar door een aantal aanvaringen met de politie erover droeg ze op straat een klein wapen, en in haar auto lag haar SMG, voor als ze hem nodig had. Ze stond op, en begon de eendjes rustig te voeren. Ze had zeer specifieke interesses, dieren en technologie, en op technologie gebied toch vooral de computers en de wapens. Ze wist er vrijwel veel van, en niemand hoefde haar daarin iets wijs te maken, want zij wist het. Het meeste dan, en vond het altijd leuk om meer te leren over haar interesses. Ze zuchtte even. Eigenlijk verlangde ze wel een beetje naar een gesprekje, toch ging ze er eigenlijk nooit een aan, ze durfde niet goed, het was gewoon ontzettend moeilijk voor haar.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 18, 2013 15:32:00 GMT -5 |
Post by Valentina on Apr 18, 2013 15:32:00 GMT -5
'Ik doe niks hoor, Kitten', zei de man op vriendelijke toon. Valentina fronste even om het woordje. Ze dacht na over de toon, maar hoorde er niks slechts in. Geen gemaakte vriendelijkheid, maar ook niet om te flirten. Sowieso moest je voor flirten iemand meestal aankijken en moest die blik beantwoord worden. Zij keek echter nog steeds niet naar hem op. Niet lang in ieder geval. De man liep van Valentina weg. Nog wat verbijsterd over de aanspraak keek ze hem na. Ze zag hem naar Doug lopen. Zou hij iets zeggen? Misschien niet. Het was ook niet nodig. Plus dat de man nu toch weg was. Tenminste, dat dacht ze. Hij kwam echter teruglopen met zijn handen vol. Ergens hoopte Valentina nog dat hij aan haar voorbij zou lopen. Dat de man weer op het bankje zou gaan zitten om daar zijn drie hotdogs te nuttigen. Jammer genoeg deed hij dat niet. Hij kwam terug bij haar staan. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem door zijn knieën gaan. Één van de bakjes zette hij neer in het gras. Was die voor haar? Ergens had ze nog wel trek, dus ze zou het niet erg vinden als die voor haar was. Toch raakte ze de hotdog niet aan en ze vroeg er ook niet naar. De man zelf bleef staan. Als Valentina iets meer opkeek, dan zag ze dat hij voornamelijk om zich heen stond te kijken. Hij at rustig van de hotdog in zijn hand. Hij had er één volledig op, toen hij ineens zijn aandacht weer op haar vestigde. Wederom keek Valentina juist op dat moment weg. 'Een vreemde vraag', begon de man en zij keek erdoor even op, 'ik kom niet zo vaak buiten, dus ik was benieuwd of jij een leuke plek wist om naartoe te gaan.' Was hij serieus? Valentina had het idee dat er iets achter zat, achter die vraag. Ze hoopte niet dat hij dacht dat ze met hem mee zou gaan. Zo'n type was ze niet. Ze was noch een hoer, noch een meid die zomaar met vreemden meeging. Daarbij, als hij al wilde dat ze mee zou gaan, dan zou de keuze nogal beperkt blijven. Valentina was niet iemand die overal werd toegelaten. Enkel om hoe ze eruit zag. Ze overwoog wel de optie dat de man het puur vroeg omdat hij oprecht ergens naartoe wilde. En hoewel het makkelijker was om uit te gaan van de minst eerbare reden, was Valentina bereid om hem het voordeel van de twijfel te geven. 'Ik weet veel plekken. Het ligt eraan wat je zoekt', antwoordde ze hem met zachte stem.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 18, 2013 16:11:00 GMT -5 |
Post by Alec on Apr 18, 2013 16:11:00 GMT -5
'Ik weet veel plekken. Het ligt eraan wat je zoekt.' Dit zorgde ervoor dat Blaze even na moest denken. Hij had eigenlijk niet eens bedacht waar hij naartoe zou willen. Hij had nu al eten, niet dat het echt eten te noemen was. Dus misschien wilde hij wel wat eten, of eens naar andere winkels. Het was aan zijn gezicht te zien dat hij aan het nadenken was. Hij was niet benieuwd naar de wolkenkrabbers of de rechtbank. Die weg en die dingen kende hij eigenlijk al te goed, het was belangrijker dat hij iets ging zien waar hij bijna nooit geweest was. Natuurlijk kwam hij wel op plekken, maar het waren vaak zakelijke plekken. Misschien moest hij eens naar een wat gezelligere plek. Hij was ondertussen al wat happen verder bij zijn tweede hotdog. "Dat is een goede vraag." Zei hij dan uiteindelijk, hij wilde laten merken dat hij er echt wel over aan het nadenken was en haar niet zomaar aan het negeren was. Met zijn vrije hand ging hij door zijn haar heen om het zo wat platter te krijgen. Maar het was geen succes, zijn haren bleven eigenwijs omhoog staan en vonden het niet interessant wat hij wilde. Nu keek hij weer terug naar het meisje. "Een gezellige plek, dat lijkt me wel wat leuks. Niet te zakelijk, heb ik even geen behoefte aan." Hij keek weer voor zich uit. "Anders had ik beter thuis kunnen blijven." Dit zei hij zachter, wat meer in gedachte. Maar het was wel zo, thuis was het niet enkel rustig zitten, maar merendeel van de tijd was hij bezig met lezen. Soms werd hij er ook totaal gestoord van. "Kitten." Zei hij kalm en keek neer op haar, het was niet zijn bedoeling om uit de hoogte te doen, dus hij hurkte. Blaze was dan wel iemand die zichzelf af en toe heel goed voelde. Dat wilde niet zeggen dat je zo tegen andere moest doen. Hij beet aan de binnenkant van zijn wang, hij wilde gewoon vragen hoe ze heette. Maar ergens wist hij dat het er verkeerd uit ging komen. Een man die een meisje aan sprak, vroeg om een plek om naartoe te gaan en ging nu ook werkelijk haar naam vragen. Misschien dat hij beter wat anders kon vragen, om de gemoedstoestand niet om te doen slaan. Maar hij had haar al aangesproken en hij zat al op zijn hurken. Daarbij, hij was niks van plan en waarom zou hij dan ook niet een normale vraag kunnen stellen. "Hoe zou ik je mogen noemen?" Hij pakte een hap van zijn hotdog en stak zijn hand uit toen hij klaar was met kauwen. "Blaze." Zei hij toen snel, misschien snapte ze dan dat hij niks vreemds van plan was. Mannen in deze tijd waren niet te vertrouwen en dat wist hijzelf ook. Maar hij was er nog steeds van overtuigd dat ze maar over de angst heen moesten komen.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 18, 2013 16:56:03 GMT -5 |
Post by Valentina on Apr 18, 2013 16:56:03 GMT -5
'Dat is een goede vraag', mijmerde de man. Valentina hield haar blik nu iets langer op hem rericht. Hij streek een keer door zijn haren, die heel eigenwijs weer omhoog sprongen, zodra zijn hand verder was. Vervolgens keek hij haar aan. 'Een gezellige plek, dat lijkt me wel wat leuks. Niet te zakelijk, daar heb ik even geen behoefte aan.' Met die laatste zin had Valentina het idee dat de man wat meer somber werd in zijn ogen. Hij keek dan ook weg, terwijl hij mompelend zei: 'Anders had ik beter thuis kunnen blijven.' Een frons vormde zich weer op haar voorhoofd. Dan had hij beter thuis kunnen blijven? Het klonk nu een beetje alsof hij het haar kwalijk zou nemen als de plek zou tegenvallen. Alsof zij een belofte had gedaan waarmee ze hem uit zijn huis had gelokt. 'Kitten', sprak de man kalm. Valentina keek op. Hij keek op haar neer. Ze voelde zich wat ongemakkelijk onder de situatie. Het werd helemaal wat benauwend toen hij neerhurkte, zodat hij wat meer op haar hoogte kwam met zijn gezicht. Misschien kwam het door haar gezichtsuitdrukking. Misschien vond hij het zelf ook vreemd verlopen hun gesprek. Misschien wist hij niet wat hij deed of moest doen. Hoe het ook zij, hij leek te twijfelen over zijn volgende woorden. 'Hoe zou ik je mogen noemen?', kwam toch maar de vraag. De man nam een hap van zijn tweede hotdog, terwijl hij haar afwachtend aankeek. Valentina verroerde zich echter niet. Ergens verstijfde ze zelfs. Het beviel haar niet zo hoe dit gesprek verliep. Het kreeg de schijn ervan dat het een verkeerde afloop zou krijgen. Wat onverwachts stak hij zijn hand naar haar uit. 'Blaze', stelde hij zich voor. Blaze... dat was geen standaard naam, vond Valentina. Het klonk ergens wel passend voor iemand van een bende. Was hij toch van een bende? Zou hij een Wildcat undercover kunnen zijn? Zo ja, wat moest die bende dan nu weer van haar? Ze had zich toch niet bemoeit met hun zaken? Tenminste, niet recentelijk. Een tijd land keek ze naar de hand en dan weer naar de ogen van de man. Je zou haast denken dat ze niet wist wat het gebaar moest betekenen. Uiteraard wist ze dat wel, maar ze was bang voor wat het zou doen. Toch... Als ze enkel op zijn ogen zou afgaan, dan bedoelde hij het goed. Ze dacht een bepaalde pijn te zien. Van eenzaamheid misschien. Aarzelend nam ze zijn hand aan. 'Valentina', zei ze behoedzaam. Echter, om aan zijn eerdere wens te voldoen, wist ze nog net niks. Hij wilde iets wat niet te zakelijk was, maar hij zei niet of hij naar een club wilde, of naar een mooie plek. Daarom zei ze verder nog niets.
|
|
UNDECIDED
De wereld bestaat uit een grote fantasie..
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 19, 2013 3:53:23 GMT -5 |
Post by Vixxen on Apr 19, 2013 3:53:23 GMT -5
Vixxen Stakkato
Ze liep nu langzaam weg van de vijver richting het grasveld, en ging precies zitten tussen allemaal madeliefjes die in het gras groeide, en begon ze te plukken, waarna ze er een ketting van begon te maken. Haar wapen had ze weer in haar zak gestopt, mensen deden haar in de menigte meestal niets, en daar was ze maar al te blij om. De twee personen verderop, een meisje en een jongen, trokken haar aandacht, en ze wist niet waarom, het was alsof ze op een vreemde manier te vertrouwen waren, maar vertrouwen, dat was iets waar ze het moeilijk mee had. Een zucht verliet haar keel en ze keek nog even kort naar de twee. Eigenlijk wou ze de jongen nog bedanken, en besloot het ook maar even te doen, dus stond ze op en liep er, toch vrij zelfverzekerd heen, terwijl een stemmetje binnen.in haar zei, ik.moet weg vluchten. Ze slikte even en kwam bij de twee tot stilstand , en keek vooral even naar de jongen." Ik.. Ik wou je nog even bedanken voor wat je zo straks voor me hebt gedaan." Sprak ze enkel en probeerde zo stoer mogelijk over te komen, maar deze situatie, vooral omdat het allemaal nieuw voor haar was, was eng in haar ogen, al kon.je dat in haar uiterlijk en in haar stem totaal niet horen. Het rennen stond haar nader toe dan het blijven, maar ze wist dat ze nu nog even moest blijven staan, een antwoord af wachten. Het zou raar zijn dat ze nu weg vluchtte dan de plek waar ze nu was. Ze keek even naar het meisje en knikte even, dit was vast zijn vriendin, althans dat gevoel kreeg ze, maar dat vond ze niet erg. dat maakte alles toch een stuk gemakkelijker en kon ze zich iets meer als haarzelf opstellen al wou dat niet. Straks ging ze mooi naar huis, en sloot ze zich weer op in haar eigen isolement , achter de computer, en niemand die haar stoorde. Daar hoorde ze over het algemeen thuis.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 20, 2013 12:11:47 GMT -5 |
Post by Alec on Apr 20, 2013 12:11:47 GMT -5
Ook al duurde het lang voordat zij de hand aanpakte, dat wilde niet zeggen dat hij hem terug trok. Hij was gewend om lang te wachten en dat mensen liever geen handen schudde. Maar de man had geduld en bleef haar dan ook met zijn bruine ogen aankijken. "Prachtige naam," Blaze grijnsde naar Valentine en stond weer op. De grijns lag niet op zijn lippen omdat hij ergens echt plezier in had, het kwam meer door de situatie. Het sloeg nergens op en waarom hij zoveel moeite had met sociaal doen... Het kwam vast doordat hij niet vaak buiten kwam, te weinig als hij het zo mocht noemen. Met mensen over niks praten voelde zo vreemd, ze niet vragen wat ze gezien hadden en dit moeten noteren. Het was makkelijk en het ging over de moord, al had je soms wel eens getuige die nogal vreemd waren en hij vond dat juist wel wat grappigs hebben. Andere getuigen waren weer te agressief om een gekke rede en scholden met alles wat ze konden, maar doordat Blaze niet snel onder de indruk raakte, stopte ze er al snel weer mee. Hij wilde net zijn mond open doen, zeggen dat hij het al wist. Hij ging wel naar huis, want het leek hem nu niet echt een slim idee om nog meer nutteloze gesprekken te voeren. Hij werd er gek van en hij was er al achter gekomen dat hij daar misschien eerst beter mee moest gaan oefenen. Een gedaante liet hem opkijken en toen hij een bedankje hoorde keek hij haar even vragend aan. Hij moest even zijn gedachte langs gaan om te weten waar hij zojuist mee geholpen had. Maar al snel kon hij haar rode haren herkennen aan wat er precies was gebeurt. "ik noem het niet zozeer een vorm van helpen, het was enkel zeggen dat ik geen behoefte heb aan hoertjes." Sprak hij rustig en naar Valentine keek. "Het was me een genoegen." Hij knikte dan ook enkel en besloot maar naar zijn huis terug te lopen. Hij keek naar het meisje wat erbij was komen te staan en hief enkel zijn hand op als teken dat hij weg ging. Daarna draaide hij zich dan ook om en onderweg gooide hij zijn bakje dan ook in de prullenbak. Het leek er niet echt op dat hij via mensen op de plek kwam die hij wilde. Hij kon beter naar huis gaan en dat was dan ook zijn bestemming. Thuis was het simpel en kon hij nog wat lezen of tv kijken. Toch zat het hem niet lekker dat zijn sociale vaardigheden zo waren afgezwakt en ergens von hij het toch vrij irritant. Hij was ook niet gewend als mensen hem niet vertrouwde, hij was vaak iemand die ze juist makkelijk dingen vertelde. Dat het meisje dan ook wat achterdochtig op hem reageerde, zorgde ook wat voor het ongemakkelijke gesprek. Maar echt lang kon hij er niet over zitten, want zijn gedachte dwaalde al snel af naar een zaak die eraan moest komen. Over de woorden die hij zou moeten zeggen en wat de andere advocaat misschien te vertellen had.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 22, 2013 4:03:49 GMT -5 |
Post by Valentina on Apr 22, 2013 4:03:49 GMT -5
'Een prachtige naam', zei de man, die zich Blaze noemde, met een grijns. Hoewel Valentina de situatie ongemakkelijk vond, kwam er toch een lichte blos op haar wangen te liggen door het onverwachte compliment. 'Dat valt wel mee', mompelde ze zacht, waarbij ze haar blik niet op Blaze had gericht. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij weer opstond. Rustig draaide ze haar gezicht weer bij. Ze keek naar hem op en dacht een soort geamuseerdheid in zijn ogen te zien. Vond hij het prettig om het haar ongemakkelijk te maken? Of vond hij de vreemde situatie in zijn algemeen vermakelijk? Valentina haar blik ging langs Blaze heen, toen ze opvallend rood haar dichterbij zag komen. Ze herkende het meisje als de persoon die eerder nog werd lastig gevallen. Ze zag er schichtig uit in haar manier van toe naderen, vond Valentina. Het was een manier van lopen die ze herkende van zichzelf. Hopend dat je niet te veel werd gezien en niemand tot last was. Zo kwam het in ieder geval bij haar over. 'Ik... Ik wou je nog even bedanken voor wat je zo straks voor me hebt gedaan', sprak het roodharige meisje. Valentina had het idee dat het meisje sterker probeerde voor te komen dan dat ze was. Het viel op aan de manier van haarzelf groter maken voordat ze sprak. Plus dat de aarzeling aan het begin van de zin niet echt hielp. Blaze had voor de gesproken zin ook al zijn aandacht op het meisje gevestigd. Valentina keek weer even naar hem. In afwachting van zijn reactie. Het leek erop dat hij even moest nadenken over wie het meisje was. Toen hij het zich leek te heugen, sprak hij. 'Ik noem het niet zozeer een vorm van helpen. Het was enkel zeggen dat ik geen behoefte heb aan hoertjes.' In Valentina haar oren klonk de stem van Blaze nogal vlak, bijna kil. De zin zelf kon cru opgevat worden, maar wie weet was dit normaal? De tijd dat Valentina elke dag sociale gesprekken had, was immers voorbij. Al enkele jaren voorbij. Daarom had het haar zo verwonderd dat Blaze haar had aangesproken. Immers, iedereen kon zien of wist het dat ze van de straat was. Al waren haar kleren op het moment schoon. Blaze wendde zijn aandacht terug op Valentina. 'Het was me een genoegen', zei hij. Valentina meende een flauwe buiging erbij te zien, maar dat kon ook bedrog door licht zijn geweest. Even ging zijn blik terug naar het meisje met het rode haar, maar hij deed niets meer dan kort zijn hand opsteken ter groet naar haar en liep vervolgens weg. Nog steeds verwonderd keek Valentina hem na. Ze zag hem zijn lege bakjes weggooien en een pad op lopen die naar één van de vele uitgangen zou leiden van het park. Ze was niks wijzer geworden. Hij trouwens ook niet, terwijl zijn eerdere vraag oprecht had geleken. Kort liet ze haar blik zijwaarts gaan. Doug keek haar kant op. Ze haalde lichtjes haar schouders op ten teken dat ze het niet wist. Vervolgens keek ze Blaze weer na. Hij passeerde net een man waardoor haar hart van schrik even bleef stilstaan. Valentina haar schrik werd nog erger, toen de man haar recht aan keek, waardoor zijn koers veranderde en hij op haar kwam aflopen.
|
|
UNDECIDED
De wereld bestaat uit een grote fantasie..
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Apr 22, 2013 8:15:24 GMT -5 |
Post by Vixxen on Apr 22, 2013 8:15:24 GMT -5
Ze slikte even terwijl ze luisterde naar de jongen die haar een antwoord terug gaf. Ja dit had ze wel verwacht. Ze werd zoals gewoonlijk als hoer aan gezien, het was niet iets nieuws voor haar, en daarom reageerde ze zich ook niet op de opmerking. Toen de jongen echter plotseling vertrok, kreeg ze het gevoel alsof zij degene was die hen stoorde in een gesprek, en dat ze dus beter weg kon gaan. Dat ze niet welkom was, wat wel even kort pijn deed in haar hart. Ze kreeg een smsje, las hem even en knikte toen, al was dat meer voor haarzelf. Over twee uur had ze weer een fotoshoot, moest ze niet vergeten. Ze keek even naar de tijd, en volgde de jongen toen nog kort, maar keek toen naar het meisje voor haar.'' heb ik iets verkeerds gezegd?'' sprak ze nu, maar probeerde niets van het aarzelen merken, althans dat probeerde ze niet te doen, het lukte namelijk haar nog niet al te best eigenlijk. Ze bekeek de uitdrukkingen van het meisje, die nu verschrikt leken. Ze slikte en gooide een wapen uit haar zak, voor haar voeten neer, en liep toen zelf ook weer weg. Ze wist niet wat ze erop moest zeggen, maar de verschrikte blik van het meisje, leek haar niet bepaald normaal, of het moest in haar karakter zitten. Zij had toch wel reserve wapens, genoeg zelfs, al lagen de meeste vooral thuis. Ze ging weer op haar vertrouwde stekje staan bij de vijver, maar hield toch in een ooghoek het meisje in de gaten, waarom wist ze niet. Op een of andere manier voelde ze dat de problematiek die zij had, al had zij het dan in een autisme vorm, ook bij dit meisje terug kwamen, en daardoor voelde ze een klik, alsof ze elkaar verder zouden kunnen helpen. Ze keek ten alle tijden naar de uitgang van het park, met een uurtje zou haar lift daar verschijnen, en dan zou ze naar de fotoshoot gaan.
|
|