Een dagje vrij

Kennelijk lette Caleb even niet goed genoeg op, want iemand botste tegen hem aan. Hij keek iets omlaag en zag een jonge vrouw met lichtbruin haar. Hoewel het door het zonlicht een rode gloed had. Ze mompelde een sorry, maar keek achterom in plaats van naar hem. Caleb volgde haar blik en zag een jongen en een meisje hun kant op lopen. Oh? Iemand werd lastig gevallen. Eens zien hoe dapper ze waren.
'Daar ben je!', zei Caleb vrolijk en sloeg een arm om de jonge vrouw heen. 'Ik dacht dat we bij de ingang hadden afgesproken.' Hij tilde met zijn vrije hand haar kin zijn kant op en drukte een lieve kus op haar voorhoofd. 'Trek in een ijsje?', vroeg hij alsof het serieus aan zijn vriendin vroeg.
Terwijl hij de brunette zo in bescherming nam, hield hij met een schuin oog in de gaten wat de andere twee zouden doen. Als ze besloten om toch te gaan klieren, dan moest hij misschien iemand een dreun op zijn neus verkopen.

Caleb trok een wenkbrauw op. Zijn bitch? De jonge vrouw naast hem reageerde er al op, maar het deed niets voor het humeur van de jongen die haar achterna zat. Toen hij daadwerkelijk dichterbij stapte, liet Caleb zijn arm al rustig van de brunette haar schouder glijden. De jongen haalde uit, maar Caleb was sneller. Hij greep de jongen bij zijn pols, en draaide zijn arm op zijn rug. Direct klemde Caleb zijn andere arm om de keel van de jongen.
'Weet je... Voordat je een grote bek opentrekt, of eraan denkt iemand aan te vallen. Zou je misschien eerst bij jezelf moeten nagaan of dat wel het juiste is om te doen. Nu begrijp ik dat denken niet je sterkste punt is, maar als ik jou was, zou ik er maar aan gaan werken.'
Caleb trok even de arm om de keel van de jongen wat strakker.
'En werk tevens aan je manieren, jochie', sneerde hij neerbuigend. 'Dat jij tekortschiet tussen je benen, wilt niet zeggen dat je die frustratie op anderen moet uiten. Misschien moet je tegen je eigen "bitch" van een moeder zeggen dat ze jou aan een kortere lijn houdt, omdat je opvoeding nog niet echt is gelukt.'
Caleb liet de keel van de jongen los en duwde hem vervolgens hardhandig naar het meisje dat kennelijk bij hem hoorde. Hij keek haar evengoed minachtend aan.
'Ga wat nuttigere dingen met je tijd doen', merkte hij wat dreigend op.
Hij had misschien niet de grootste spieren, maar met kennis in zelfverdediging kwam hij aardig ver als het ging om vechten. Iets wat je als advocaat zeker kon gebruiken.

Het vervelende stelletje rende maar gauw weg.
Caleb wendde zich met een vriendelijke glimlach naar de jonge vrouw. 'Geen probleem. Maar wat heb je überhaupt gedaan dat zij zo op je reageerden?', vroeg hij verbaasd. 'En misschien wil je echt een ijsje? Maar meer als tegen de schrik?', stelde Caleb voor.

Caleb luisterde naar de reden. De twee van eerder waren dus al iemand aan het vervelen, en enkel omdat de brunette er wat van had gezegd, hadden ze hun pijlen op haar gericht? Het werd steeds erger met de samenleving. Iets wat ook evident was uit het feit dat zojuist niemand had ingesprongen, terwijl Caleb de jongen in een nekklem hield. Al was die zeker gerechtvaardigd. Die jongen had immers aangevallen. Caleb had enkel verdedigd.
'Fijn dat het wel weer gaat met de schrik', zei Caleb met een glimlach.
Ze vond dat zij hem eerder moest trakteren omdat hij had geholpen? Daar moest hij iets om lachen.
'Niet bij iedereen zijn de normen en waarden al dood', merkte hij op. 'Het staat niet als de "redder" iets krijgt voor iets wat goed fatsoen heet. Het is mijn traktatie', verzekerde hij de brunette.
Caleb bood haar zijn arm aan. Als zij die zou aannemen, dan zou hij met haar richting één van de drie ijskraampjes lopen die het park rijk was. Een gedachte dat die jongen hem waarschijnlijk nog eens nodig zou hebben, als hij op die geweldadige tour verder ging, kwam in Caleb op waardoor hij lichtjes moest grijnzen om zijn binnenpretje. 

Caleb wist uit persoonlijke ervaring dat bij de meesten hoffelijkheid dood was. Die mensen zat hij dan in zijn kantoor verschijnen. En het was aan hem persoonlijk de keuze of hij hen zou helpen of niet. Natuurlijk speelde in die zin geld zeker een rol. Wat dat betrof was Caleb ook niet echt een heilige, maar iemand die in zijn ogen te ver over de schreef was gegaan, hielp hij uit principe niet.
De brunette nam zijn arm aan, en terwijl ze samen door het park liepen, stelde zij zich voor als Clementine. Caleb keek naar haar opzij. Hij glimlachte.
'Aangenaam Clementine. Ik ben Caleb', stelde hij zichzelf voor. 'Heb je vandaag ook vrij?', vroeg hij geïnteresseerd.
Caleb was altijd slecht in inschatten of iemand werkte of nog op school zat. Sowieso als je het park zo rondkeek, zou je je gaan afvragen of er überhaupt nog mensen waren die werkten.
Eenmaal bij het kraampje aangekomen, moesten ze helaas aansluiten in een redelijk lange rij. Al vond Caleb het 't wachten wel waard. Deze leek immers lekkere schepijs te hebben in plaats van de standaard commerciële voorverpakte ijsjes. 

Dat Caleb vaak bezig was met werk beaamde hij. 'Klopt, maar ik weet niet of je het positief kan noemen', antwoordde hij en krabbelde kort in zijn halflange zwarte haren. 'Al doe ik het mezelf aan', bekende hij. 'Ik beslis zelf welke en hoeveel zaken ik aanneem.'
Ondertussen keek Caleb langs de rij om te zien welke smaken ze hadden. Hmn... Witte chocolade en stracciatella. Een goede combinatie.
'Wat doe jij normaal gesproken als je niet vrij bent?', vroeg hij, terwijl ze langzaam naar voren schoven.