UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 8:50:42 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 8:50:42 GMT -5
Ze wist het! Jezus, een helikopter zelfs het liefst! Die man had echt geld te veel. Valentina schudde kort haar hoofd. Als Alec niet zou oppassen, dan was hij nog binnen de kortste keren bankroet, alleen maar omdat hij haar het beste van alles wilde geven. 'Limousine of koets?', vroeg hij haar. Valentina keek naar hem op. Hij had weer die speelse twinkeling in zijn ogen. Zak, want hij wist best dat ze het allemaal over de top zou vinden. Dan maar de minst van twee kwaden. 'Limousine, en houdt het alsjeblieft klein.' Ze hoopte maar dat hij er een klein beetje rekening mee hield dat ze zulke dingen niet gewend was. Alec belde en niet veel later reed er een witte limousine voor. Het was de standaard maat. Vaak eentje die zakenlui gebruikten om indruk te maken bij hun zakenpartners. De chauffeur stapte uit en deed netjes voor hen het portier open. Tijdens de rit hield de chauffeur het tussen raam dicht. Een koppel was vaak niet in voor een gesprek in tegenstelling tot iemand die alleen reisde, vandaar dat hij hen privacy gunde. Valentina streelde verbaasd over de luxe rode velours bekleding. Vanbinnen was de limousine ruim genoeg voor vijf mensen om rondom te zitten en toch was er nog plek voor een waterdispenser en wijnkoeler waar standaard een fles champagne in stond. Gebruik ervan zou achteraf worden verrekend. Een echt gesprek tussen Alec en Valentina kwam niet van de grond. Of het kwam door haar ongemak, of zijn onkunde in sociaal zijn, was niet geheel duidelijk. Maar het leek ook niet heel veel uit te maken, omdat geen van beiden het echt erg leek te vinden. Eenmaal voor de deur van het restaurant stopte de chauffeur zijn auto. Hij stapte uit, hield het portier open en wachtte tot zijn gasten eruit waren. Valentina keek op naar het chique gebouw. Het was praktisch zoals een kasteel uit Japan gebouwd en drie etages hoog. Op de voorgevel sierde de naam van het restaurant met hun logo; een zwarte roos waarvan de randen van de blaadjes met goud waren gedefinieerd. Voor de deur lag een rode loper die aan weerskanten was afgezet met paaltjes en touw, zodat je verplicht werd om met een grote boog om de ingang te lopen als je er niet kwam dineren. Ze kon nauwelijks geloven dat ze hier werkelijk naar binnen ging. Ditmaal glommen Valentina haar ogen van verwachting en opwinding, zoals een klein kind kan kijken in een snoepwinkel. Alec bood zijn arm aan en hield de deur van het restaurant voor haar open. Getwee stapten ze naar binnen. In de ruime hal waar een kleine receptiebalie stond, klonk het zachte gekabbel van een vijver. Zes zilveren koikapers zwommen erin rond. Valentina keek er geboeid naar, terwijl Alec zijn naam noemde. De receptioniste meldde dat ze een tafel bij het raam hadden. Of ze haar wilden volgen. Zonder andere keus liepen Valentina en Alec getwee achter de vrouw aan. Ze bracht hen naar de tweede verdieping, naar een tafeltje achterin bij het raam. Dit bood hen uitzicht op de enorme tuin van het restaurant. Een tuin die naar Japanse stijl was ingericht met paden, vijvers en sakuraboemen. Maar, er waren ook grote perken tussen de paden die vol stonden met allerlei rozen en ook de naam van het restaurant; zwarte rozen. Als een heer schoof Alec de stoel voor Valentina naar achteren, waarna hij zelf tegenover haar plaats nam. Ze kregen ieder een kaart, maar Valentina kon zich er nauwelijks op concentreren. Ze keek haar ogen uit naar de chique, doch rustige inrichting van het restaurant. Uiteraard was het thema Japans, met authentieke kamerschermen en authentieke lampen, maar geen prullaria zoals gouden gelukskatjes, of setjes van zwaarden. Nee, juist de simpelheid van enkel planten, en misschien her en der een schilderij van de Japanse vroegere natuur, hield het stijlvol. 'Wat neem jij?', vroeg Alec geïnteresseerd. Pas toen merkte Valentina op dat ze nog absoluut niet in haar menukaart had gekeken. 'Uhm...', zei ze bedenkelijk en opende snel de kaart. Mijn god wat was er veel om te kiezen. En hoewel ze enkele prijzen wist, schrok ze toch van de bedragen die ze achter de gerechten zag staan. Het zou nog wel lang duren voordat ze Alec voor alles kon terug betalen... Kort erop kwam een vrouwelijke ober aan hun tafel om te vragen of ze iets wilden drinken. Valentina merkte het verschil tussen de receptioniste en deze vrouw nauwelijks op. Beiden zagen er Aziatisch uit, droegen een simpele maar nette versie van een kimono en zelfs hun haren zaten hetzelfde. Was het wel een andere vrouw? Valentina keek nog weer even opzij, maar zag enkel vrouwelijke bediendes lopen die net zo gekleed gingen. Ze telde slechts twee non-Aziatische, beiden brunettes, maar hetzelfde gekleed. 'De beste wijn die er is. Een fles graag', stelde Alec. 'Welke heeft jouw voorkeur, Kitten?', vroeg hij glimlachend aan Valentina. Ze keek even verbaasd zijn kant op. Wijn? O, ja... De serveerster had gevraagd wat ze wilden drinken. Als wijn dan per se moest... Alcohol was niet Valentina haar sterkste punt. Ze zocht de wijnsectie op in het menu. 'Uhm... Doe maar de... Choya Silver', zei ze vluchtig. Geen idee hebbend wat het was. 'Uitstekend', zei de serveerster. 'Wenst u er ook een karaf water bij?' Het was een standaard om tevens water aan te bieden. Hiermee hoopte het restaurant te voorkomen dat men enkel drank consumeerde en dronken zou worden. 'Graag', zei Valentina, voordat Alec zijn mond kon opentrekken. De serveerster boog lichtjes. 'Ik zal uw bestelling doorgeven. Mijn collega komt zo dadelijk uw bestelling voor het eten opnemen.' En weg was ze. Valentina bladerde terug naar het begin van de menukaart. 'Het klinkt allemaal lekker', zei ze, om terug te komen op Alec zijn vraag wat ze wilde eten. 'Ik denk dat ik voor een menu ga, en omdat ik niet kan kiezen, neem ik denk ik het "Menu van de Chef". Alleen snap ik de prijs niet... vijfenvijftig tot en met honderdvijfenvijftig?' Er stond een sterretje bij. Valentina liet haar ogen afdwalen naar de onderkant van de betreffende pagina. Daar stond het sterretje weer met uitleg. De prijs voor het menu werd zelf van te voren bepaald. Hoe duurder, hoe exclusiever de gerechten. 'Oh, op die manier', begreep Valentina het. Ze keek op naar Alec. 'Wat stel jij voor?' De prijzen gingen vanaf die vijfenvijftig per tien omhoog tot het maximum van honderdvijfenvijftig.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 9:22:52 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 9:22:52 GMT -5
Alec had moeite met de kaart, niet omdat het te duur of te goedkoop was. Het feit dat alles wat hierop stond, raar was. Hij was Japans eten totaal niet gewend en omdat zijn ouders oorspronkelijk uit Spanje kwamen, waren dit ook geen gerechten die hij thuis vaak kreeg. Hij krabde bedenkelijk achter zijn oor en luisterde naar wat Valentina zei. 'Het klinkt allemaal lekker', waren haar woorden en Alec twijfelde hier eigenlijk over. Hij haalde zijn schouders licht op toen ze de prijs niet begreep. Gewoon het duurste, dat was zijn idee. Een menu was niet verkeerd, dan was alles al voor hen bepaald. De menu keuzes waren dan ook ruim en Alec gaf zichzelf nu de gelegenheid om rond te kijken. De kaart was hem voor enkele tellen teveel geworden en de tuin was een goed alternatief om zijn gedachte er even vanaf te halen. Alec bekeek de kaart opnieuw toen ze vroeg wat hij voorstelde en de frons op zijn gezicht zei voldoende: Hij had geen idee wat hij moest nemen. "Ik neem... Het..." Hij dacht na, bekeek de menu's en tikte met zijn vinger op een regel. "Seizoens-menu?" Dat klonk niet heel verkeerd namelijk. De fles wijn werd op de tafel gezet, samen met de karaf water. "Heeft u een beslissing kunnen maken?" Een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "Menu van de Chef en het seizoens-menu. Beide van honderdvijfenvijftig euro graag." Deed hij het woord en was blij de vrouw knikte en meteen weg ging. Hij wilde Valentina het woord niet laten doen, simpelweg omdat zij vast voor de variant van vijfenvijftig euro wilde gaan. Dat was iets wat ze vandaag niet gingen doen. Hij pakte de fles wijn of deze voor hen beide in te schenken met een glimlach op zijn gezicht. Hij zette de fles weer terug en keek haar met een zekere interesse aan. "Wat is je plan nu eigenlijk?" Vroeg hij rustig. Wilde ze terug naar school, of wilde ze meteen een baan zoeken?
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 10:02:25 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 10:02:25 GMT -5
De serveerster die eerder hun drinken had opgenomen, kwam een soort pilaar met ijsbak brengen en liep weer weg. Een tweede serveerster zette daarin hun fles wijn, terwijl ze de karaf met water op tafel zette. Ook hierin zaten veel ijsblokje en wat schijven citroen. Toen ze vroeg of ze al wisten wat te willen bestellen, had Alec het woord genomen. Valentina haar mond viel in protest open dat hij ging voor de duurste variant van haar menu. Echter had de serveerster hen al verlaten, voordat ze er wat van kon zeggen. Echt waar heh! Moest alles per se op zijn duurst? Ze schudde haar hoofd en keek met een enigszins boze blik naar buiten. Het aanzicht van de tuin verzachtte haar humeur direct iets. 'Wat is je plan nu eigenlijk?', vroeg Alec met interesse. Valentina keek naar hem terug. 'Voor de toekomst bedoel je?' Hij knikte. 'Jij had het over voor jou werken, maar ik zou graag eerst middelbaar willen afmaken.' Ergens klonk dat best sneu. Eenentwintig en dan nog geen eens een diploma hebben. 'School trapte me er vanaf, toen ze door hadden dat ik niet meer kon betalen. Ik zou juist mijn examen jaar in gaan van VWO. Voor daarna weet ik het nog niet... Ik weet niet waar mijn interesses liggen qua werkgebied. En of ik wel in Steelport wil blijven...' Haar blik dwaalde schuin langs Alec heen naar de tuin. 'Waarom zou je weg willen?', vroeg Alec haar. 'Vanwege bepaalde... mensen.' Het woordje mensen gebruikte ze alsof ze over iemand sprak die de titel mens niet waard was. 'Waarom ben je dan niet eerder weggegaan?' Valentina haalde haar schouders op. Ze keek Alec aan. 'Hier kende ik het tenminste nog. In elke andere stad was ik waarschijnlijk nog kanslozer geweest. En hier is het graf van mijn moeder.' Haar ogen kregen een weemoedige blik. 'De enige die om mij gaf voordat ze afgleed in de duisternis van een drank en drugsverslaving die uiteindelijk haar dood werd.' Ze nipte van de wijn. Op de fles stond het woordje ume met de afbeelding van een of andere vrucht. Valentina had hem niet zo snel kunnen plaatsen. De wijn was fris en zoet van smaak. De alcohol prikkelde zachtjes in haar keel en voelde niet te zwaar aan. Een milde percentage dus. 'Maar, je kent mijn verhaal,' kapte Valentina haar droevige stemming af. Het verhaal stond immers in het dossier wat Alec had gekregen. 'Wat is jouw verhaal?', vroeg ze geïnteresseerd. Dat hij succesvol was, had ze onderhand al wel begrepen. Maar er was toch wel meer dan dat? Wat zou hij zijn, tegen de dertig? Hij zag er leuk uit. Waarom had hij geen vriendin? Hoe was het met zijn ouders? Voordat Alec iets kon zeggen, werd hun eerste gerechtje gebracht. Voor beiden bleek het ditmaal hetzelfde te zijn; lamscarpaccio op een bedje van witte ui met truffelsaus en enkele blaadjes babysla als garnering. Uiteraard was de opmaak alsof er een kunstenaar erop had gezwoegd.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 10:49:26 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 10:49:26 GMT -5
Ze had haar middelbare nog niet? Ergens was het misschien niet gek, maar hij had ergens wel gehoopt dat iedereen die basis op z'n minst had. Duidelijk was dat dus niet het geval. Dat ging het dus worden, zij zal terug naar school gaan. Maar ze wilde ook niet in Steelport blijven en toen hij vroeg waarom ze weg zou willen gaan, fronste hij even. Bepaalde mensen? Had ze problemen? Als ze maar niet in een van die bendes had gezeten.... Dat ze niet eerder was gegaan was ergens een logische reden, hier kende ze het en het was altijd moeilijk om afscheid te nemen van iets wat je kende. Vooral, zoals ze zelf aangaf, omdat het graf van haar moeder hier was. 'De enige die om mij gaf voordat ze afgleed in de duisternis van een drank en drugsverslaving die uiteindelijk haar dood werd.' Pijnlijk. Hijzelf had nog een vader en een moeder, dus hij kon enkel inbeelden hoe het moest zijn geweest om deze te verliezen op jongere leeftijd. Alec wist niet hoe hij hier goed antwoord op kon geven, alles klonk lullig. Ze zei hem dat hij haar verhaal kende, natuurlijk kende hij haar verhaal. Maar niet vanuit haar kant gezien. De simpele feiten kende hij, maar dat leek minder pijnlijk als dat hij het uit haar mond zelf hoorde. Wat was zijn verhaal? Hij had niks slechts en ergens voelde het asociaal om te vertellen. "Een standaard verhaal." Hij haalde zijn schouders op. "In Spanje geboren, mijn ouders kwamen hier toen ik vijf was. Hij was advocaat en kon niet aan werk komen, hij werd bedreigd door enkele bendes en deze zorgde ervoor dat vader nergens aan de bak kon komen. Dat is de rede van de verhuizing." Een flinke stap, maar ook een om ver weg te zijn van de doodsbedreigingen. Hij wilde zijn gezin in veiligheid brengen en dit was in zijn ogen de beste oplossing. "Ik speelde altijd met vader 'rechtsbankje' hij was de advocaat en ik was het OM. Toen ik oud genoeg was ging ik vaak genoeg mee om alles in het echt te zien en ik ging 'natuurlijk' rechten studeren. Ik wilde geen advocaat zijn, ik wilde juist de slechte mensen van straat krijgen. Vader vond dat geen probleem en toen ik tweeëntwintig was werd ik aangenomen en begon mijn carrière" Het verhaal dat hij tegenover zijn vader in de rechtbank had gestaan liet hij weg, het was niet interessant genoeg en ze hoefde niet nog meer gezellige momenten te horen die zij waarschijnlijk een stuk minder had. Zijn ouders waren ondertussen uit Steelport verhuist en leefde in een klein dorpje. Dat ze hun achternaam hadden laten veranderen was ook iets wat hij achterwegen liet. Die kleine details deden er namelijk niet toe. Het eten was verrassend goed te doen, het waren niet de rare dingen die hij in eerste instantie verwacht had namelijk. "Dan is het eerste wat we de komende weken gaan doen; een goede school voor je zoeken, goed?" Vroeg hij haar met een glimlach. Hij nam nog een hap van zijn eten en een slok van de wijn dit zorgde ervoor dat Alec hoopte dat alles zo lekker bleef als dat het op dit moment was.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 11:17:49 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 11:17:49 GMT -5
Valentina had ook geen woorden verwacht op haar korte verhaal over haar leven. Er waren maar weinig mensen die er wat op zeiden, en de meesten gaven dan preken met loze woorden. Niks dat steun bood, of hulp, of troost. Als ze meer zou vertellen van haar leven, dan zou de avond er niet leuker op worden, maar Alec leek daar ook niet naar te willen vragen. Gelukkig. Rustig at Valentina met haar stokjes van de carpaccio, terwijl ze luisterde naar Alec zijn verhaal. Eentje dat kennelijk meer een succes verhaal was. Ze moest iets glimlachen, want hoewel hij het leek te willen beperken, merkte ze toch iets van zijn enthousiasme in hoe hij aanklager was geworden. Op zijn tweeëntwintigste al. Dat moet best jong zijn voor een aanklager, toch? Valentina vond het juist prettig dat Alec met passie vertelde over zijn leven. Ze vond het vreselijk als mensen medelijden probeerde te tonen door dan maar niet over hun successen te praten. Het waren juist leuke verhalen, goede verhalen die haar op de been hielden. Waarom zou men dat niet delen, alleen maar om een ander minder geluk was toebedeeld? Zij hadden toch geen schuld aan het onfortuin? Daarbij, ze kon het geluk van anderen prima verdragen. Anders zou je er alleen maar bitter van worden. En bittere mensen bestonden er genoeg. Die gunden anderen niets. Verloren zielen vond Valentina ze. 'Het eerste wat we de komende weken gaan doen is een goede school voor je zoeken, goed?', vroeg Alec haar met een glimlach. Ze knikte instemmend en nipte kort weer van de wijn. 'Een rare vraag misschien, maar hoe oud ben je eigenlijk?', vroeg ze enigszins brutaal. Het was haar nieuwsgierigheid die het wilde weten. Bijna verslikte Valentina zich in haar slokje wijn toen ze het te horen kreeg. Zo jong?! Hij was pas drie jaar ouder dan haar en had al zoveel vergaard in zijn leven? En hij was veel jonger dan ze hem had geschat. Waarschijnlijk dachten de mensen hier ook dat hij ouder was, en schatten ze haar juist jonger dan ze was. Dat zou enkele minzame blikken verklaren namelijk. 'Dat is jong?', merkte Valentina op. 'Je blonk zeker uit op school', zei ze met een lichte glimlach. Zelf had ze nooit echt problemen gehad met goede cijfers halen op school. Ja, ze moest wel leren. Het kwam haar niet aanwaaien, maar laag waren haar rapporten nooit. Enkel had ze nooit echt iemand gehad om die euforie mee te delen. Naast school had de zorg voor haar moeder ervoor gezorgd dat ze geen vrienden had buiten schooltijden om. Zij was dat kind van die junkie... Zodra hun borden leeg waren, werden deze opgehaald door één van de serveersters. Tien minuten daarna werd hun tweede gerecht gebracht. Voor beiden waren dat verschillende soorten sushi en sashimi, maar waar Valentina verschillende dingen had zoals ook kip, avocado en zalm met roomkaas voor in haar sushi. Had Alec enkel vis. Dure vissoorten die in het seizoen waren. Dat gold tevens voor de sashimi, die er voor beiden dan wel weer gelijksoortig bleek te zijn. Bij dit gerecht werd daikon, ingelegde gember geserveerd om de smaakpallet te neutraliseren tussen de verschillende sushi door. En als optie stond er een kommetje sojasaus op tafel.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 12:34:44 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 12:34:44 GMT -5
"Bijna vijfentwintig." zei hij, terwijl Valentina zei dat hij zeker uit blonk op school en hij schudde zijn hoofd. "Als ik een acht had gehaald was het echt hoog. Gewoon zesjes en zevens." Hij haalde zijn schouders op. "Leraren hielden niet zo van mijn brutale houding. Ik durfde dingen terug te zeggen als ze iets deden wat niet goed was of als ze gemeen waren tegen iemand die niks had gedaan. Ook kinderen waren niet blij met mij; ik was een klikspaan en niet achter hun rug om, maar op het schoolplein of in de klas. Dus vaak genoeg heb ik dat gevoelt." Hij moest lachen om deze gedachte. Sommige kinderen hadden zo de pest in hem. Alec had vaak genoeg dat hij klappen kreeg van de 'stoerdere' jongens, wanneer de leraren niet keken of natuurlijk buiten school. Soms kwam hij huilend thuis, waar zijn moeder hem verzorgde en zijn vader hem een schouderklopje gaf. Die vond dat hij het goed had gedaan en hij moest niet laten zien aan de jongens dat hij huilde. Natuurlijk mocht hij huilen, maar niet voor het oog van de stomme kinderen. Ze zouden het alleen maar leuker vinden en hoewel dit de eerste paar jaar moeilijk was, ging het daarna beter en vonden ze het ook minder leuk om hem in elkaar te slaan. Hij was gewoon nooit het type om zijn mond te houden als een situatie er nu eenmaal om vroeg. Wanneer een situatie om stilte vroeg, was hij daar ook goed in en kon hij zonder problemen zijn lippen op elkaar houden. Deze eigenschappen had hij duidelijk van zijn vader, zijn moeder wist namelijk nooit wanneer het een goed moment was om haar lippen op elkaar te houden. Het gerecht wat ze nu kregen leek wat lastiger te zijn met eten. Hoewel hij bij het eerste gerecht zijn stokjes wat langs elkaar had gehouden en het meer als een lepel te hebben gebruikt, moest hij nu spieken bij Valentina hoe hij er iets mee oppakte. Het leek erop dat zijn motoriek niet zo soepel was dat hij deze kleine bewegingen goed onder de knie kon krijgen. Hij fronste dan ook met wat er op de tafel werd gezet. Zonder te weten wat het was, pakte hij wat onhandig een stukje van de gember en stopte het in zijn mond. Zijn kaken klemde hij op elkaar en een vieze blik kwam er op zijn gezicht. Dat was vies! Ontzettend vies en zo normaal mogelijk probeerde hij zijn glas met water in te schenken. Het ging wat gehaaster als dat goed zou zijn en natuurlijk hielt hij de karaf wat te schuin, waardoor er teveel water uit kwam gelopen en zijn glas over liep. Het glas zat nu tot het randje vol en met een zucht pakte hij het glas wijn om deze achterover te gieten. "Wat is dat?" Vroeg hij met een frons, dat ging hij niet meer pakken.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 13:17:23 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 13:17:23 GMT -5
Valentina luisterde geboeid naar Alec zijn verhaal. Af en toe nam ze een stukje sushi of een plakje van de sashimi dat ze behendig met haar stokjes oppikte. Ze glimlachte sympathiek. Hij was dus gepest vroeger. En ze hadden hem kennelijk ook fysiek aangevallen. Hoewel ze zelf op school nooit fysiek was aangevallen, wist ze hoe het was om gepest te worden. 'Op school kan je het eigenlijk nooit goed doen... Als je zwijgt, wordt je gepest. Als je je uitspreekt, wordt je gepest. En als je terugvecht... Dan wachten ze altijd wel totdat ze met meer zijn om je terug te pakken.' Valentina had een wetende blik in haar ogen. Alec leek instemmend te knikken. Hij leek iets minder bedreven te zijn in het eten met stokjes. Dat gaf niks. En Valentina zei er niets over, tenzij hij ernaar zou vragen of ze kon helpen. Maar, hij vond een manier. Tot haar verbazing ging hij gelijk voor een plakje daikon. Zelf vond ze het wel lekker, maar ze at het liever als laatste. Misschien wilde hij op voorhand zijn pallet reinigen? Het gezicht van Alec vertrok alsof hij zojuist iets verschrikkelijks had geproefd. In zijn haast knoeide hij net niet met het water, maar had zijn glas nu zo vol dat als hij een slok zou willen nemen zeker de helft op zijn schoot zou eindigen. Daarom ging hij over op zijn wijn. Valentina bekeek het tafereel met een geamuseerde blik en ze kon het niet laten zachtjes te gniffelen. 'Wat is dat?!', vroeg hij verbouwereerd. 'Ingelegde gember', antwoordde Valentina half proestend. 'Het is bedoeld om je smaakpapillen mee te reinigingen tussen de soorten sushi in, zoals je bij een Italiaan toast of brood zou krijgen. Het is scherp en zuur, en je moet er van houden', zei ze met een lichte grijns. Als bewijs plukte ze een plakje van het bord en at het zonder problemen op. Vervolgens koos ze een soort sushi die ze nog niet op had. 'Dan proef je beter wat de smaken zouden moeten zijn.' Informatie die Alec vast eerder had kunnen gebruiken. Maar hij had niks gevraagd en de serveerster had niks uitgelegd omdat men er vaak vanuit ging dat men wist wat te kunnen verwachten bij de Japanner. Langzaam verdween Valentina haar glimlach weer. Er was nog iets wat haar dwars zat. Voor haar zat een jongen die alles leek te hebben. Of het anders wel kon kopen. Waarom speelde hij de barmhartige Samaritaan? 'Mag ik... Mag ik vragen wat je ertoe heeft gezet om mij te helpen?', vroeg ze zacht. Dit was niet iets wat het hele restaurant hoefde te horen, ook al zaten ze redelijk privé.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 13:38:08 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 13:38:08 GMT -5
De wijze woorden die ze sprak waren zeker waar. Het was lastig om het goed te doen op school en dit was soms akelig lastig voor een kind. Het was duidelijk dat Valentina veel meer over het eten hier wist, als dat Alec deed. Zij wist wat alles was en waar het voor diende. Ze kon zelfs met de onhandige stokjes eten, terwijl hijzelf er ietwat mee zat te prutsen. Het was zijn bedoeling niet geweest om het glas wijn zo snel op te hebben, maar het water naar zijn lippen krijgen was een nog slechter idee. Toch leek Valentina het grappig te vinden en een glimlach kwam toch terug op zijn lippen. Zij vond het blijkbaar wel lekken, want ze pakte een stukje en at het zonder moeite op. "Brood vind ik toch een betere oplossing." Mompelde hij en een sushi vast wist te pakken met zijn stokjes en deze in zijn mond stopte. Hij kon netjes eten, zeker; met mes en vork. Deze stokjes zorgde ervoor dat hij wat klungelig en met wat moeite, eindelijk iets in zijn mond had. "Zoals ik tegen de rechter zei." Hij keek haar aan. "Ik ben prosecutor geworden omdat ik slechte mensen van de straat wil hebben. De overheid is dat in jou geval en ik kan nooit, maar dan ook nooit dat in de gevangenis krijgen. Toen de rechter het idee had van een voogd, leek het me gepast dat ik dat zou zijn. Hoewel ik niet met stokjes kan eten, kan ik je een basis geven en zoals nu; een opleiding." Hij keek even naar zijn bord. Het was waar dat hij het zo had bedacht. Al was het in een opwelling geweest en had hij er niet alle tijd voor genomen dit idee goed te overdenken. "En het is niet zo dat jij de enige bent die ik help. Op kleinere schaal dan wel, maar ik geef vaak genoeg geld aan de dakloze en ik geef genoeg geld uit aan goede doelen." Zei hij rustig en een tweede sushi verdween in zijn mond. Toen hij deze doorslikte keek hij haar aan. "En wat heeft jou ertoe gezet om 'ja' te zeggen?" Kaatste hij de vraag terug met een scheve grijns. Ze had nee kunnen zeggen, ze had van tevoren deze vraag aan hem kunnen stellen.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 14:01:39 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 14:01:39 GMT -5
Voordat Valentina antwoord gaf schudde ze eerst haar hoofd. 'Wat liet je dan geloven dat ik een goed persoon was? Door mijn verhaal van ouders die mij in de steek lieten? Het onbegrip van de gemeente? Zo zijn er meer, en velen van hen eindigen waar mijn moeder is geëindigd. Ik handelde in drugs. Niet bepaald het toonbeeld van een goed persoon, of wel?', kaatste ze weer terug. 'Maar om je vraag te beantwoorden; ik ken genoeg verhalen van voogden die niet deugen. Het systeem is rot, ook van binnen. Omdat ik jou al "kende", om het zo maar te noemen, en ik die dag in het park geen vervelende prikkels bij je kreeg, besloot ik je te vertrouwen.' Ze keek Alec met een zachte blik aan. 'Al moet ik daar misschien van terugkomen.' Er lag een speelse twinkeling in haar ogen en om haar glimlach te verbergen nam Valentina een slokje van de wijn.
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 14:22:41 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 14:22:41 GMT -5
"Ik weet niet of je een goed persoon was en wat in soft drugs handelen maakt iemand niet meteen een slecht persoon. Soms word je gedwongen het slechte pad op te gaan. Misschien was het een combinatie, ja. Omdat ikzelf ouders heb die alles voor me over hadden, dat mensen me op mijn tweeëntwintigste vertrouwde om als Prosecutor mensen te helpen. Dit, terwijl jij precies hetzelfde had kunnen hebben, als je net andere mensen was tegen gekomen of de gemeente je had willen helpen." Zei hij rustig. "Ik heb in een opwelling gezegd je voogd te willen worden, eerlijk gezegd had ik er niet echt over nagedacht. Ik moet maar hopen dat je niet mijn hele huis leeghaalt. Maar als je al moeilijk doet over een paar jurken, dan hoef ik niet te vrezen dat ik mis grijp op het laatste plakje kaas." Een speelse grijns op zijn lippen, terwijl hij naar de woorden van Valentina luisterde. Ze moest er op terugkomen dat hij niet te vertrouwen was? "Dus jij dacht dat ik te vertrouwen was, Kitten?" Een glimlach op zijn gezicht. Hij schonk voor zichzelf wat meer wijn in en als Valentina haar glas neer had gezet, deed hij hetzelfde bij haar.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 14:53:49 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 14:53:49 GMT -5
Valentina kon het niet helpen. Ze moest lachen om de opmerking over het laatste plakje kaas. 'Daarvoor zou ik maar oppassen. Het eten is zo weg. Misschien moet je maar een jaar voorraad inslaan', zei ze gekscherend. Maar ze was dus in een opwelling de zijne geworden... Zijn "ondergeschikte" verbeterde ze zich mentaal. Valentina wist niet of dat haar mening veranderde. Waarschijnlijk niet. 'Maar, jij dacht dus dat ik te vertrouwen was, Kitten', merkte Alec met een glimlach op. 'Ja, totdat jij je niet hield aan je woord om mij te laten kiezen naar waar ik naartoe wilde, of dat ik maar één jurk hoefde', antwoordde Valentina. Ze beantwoordde zijn glimlach met de hare. 'Op een iets serieuzere noot', veranderde ze het onderwerp weer, 'Heb je geen vriendin die nu vreemd zal opkijken? Of denk je niet dat ik een belemmering zal zijn voor het vinden van een vriendin, als je die nog niet hebt?'
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 15:02:37 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 15:02:37 GMT -5
"Dan zorg ik dat ik altijd genoeg in huis heb: duidelijk." Zei hij met een lach op zijn gezicht. Ze had het over de jurken en het feit waar ze naartoe gingen. "Ik kan het ook niet helpen dat jij het beste van het beste niet accepteert?" Zei hij en zijn schouders ophaalde. "Jij bent gewoon te verwent." Een grijns, maar hij fronste toen ze op 'een serieuzere noot' verder ging en hij keek haar vragend aan. Of hij een vriendin had? "Je bent nu al gecharmeerd?" Plaagde hij, maar haalde toen wat serieuzer zijn schouders op. "Ik heb er geen en ben niet echt op zoek. Als het komt, dan komt het. Naar zoiets kun je, naar mijn mening, niet naar zoeken. Daarbij zal ik mijn aanstaande vriendin dan vertellen dat ik een puberale volwassene in mijn huis heb en dat ze daarmee moet leven." Een knipoog, terwijl hij een slok nam van zijn wijn. Het was duidelijk dat hij het niet meende. "En jij, moet ik dadelijk je vriend ook in huis nemen?"
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 15:29:42 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 15:29:42 GMT -5
'Je bent gewoon te verwend', merkte Alec geamuseerd op. Valentina stak haar tong uit. 'Als je zo vrij bent dat je door de hele stad kan dwalen zonder restricties, dan zijn dure spullen gewoon niet handig. Zelfs niet in kledingvorm.' Of ze nu al gecharmeerd van hem was? Valentina kreeg een lichte blos en at snel nog een paar stukjes van haar bord. Maar Alec was dus niet op zoek. Hij liet het meer gebeuren? Als het komt, dan komt het? Valentina vond het een beetje een rare gedachte. Zo kwam je toch niemand tegen? Je moest er daarvoor wel op uit en ze had het idee dat hij zelfs dat niet deed. Een eventuele vriendin moest er maar mee leven dat zij er zou zijn? Ha, ja hoor. 'En jij, moet ik dadelijk je vriend ook in huis nemen?' Hoewel Alec het waarschijnlijk niet serieus bedoelde, verloor Valentina haar glimlach. Ze wendde haar blik af naar buiten. 'Daar hoef je niet bang voor te zijn... Ik heb geen vriend. Nooit gehad. En ik denk ook niet dat ik die ooit zal krijgen. Ik ben niks bijzonders en ik heb ook niks te bieden', zei ze zacht. Na een tel keek Valentina Alec weer aan. 'Maar met wat geluk zit je niet al te lang met mij opgescheept', zei ze met een flauw glimlachje. Het onderwerp was alweer veranderd. 'Ik hoop in verkorte tijd mijn laatste jaar te kunnen afmaken, een diploma te hebben en dan een vervolg opleiding te doen. Waarschijnlijk is het, het beste als ik een BBL opleiding doe. Want dan heb ik al werk en een inkomen. Dus dan houdt daar het contract op, toch?'
|
|
Prosecutor
The only time a lawyer can cry is when it’s all over.
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY Ruka
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 15:37:58 GMT -5 |
Post by Alec on Aug 10, 2016 15:37:58 GMT -5
Was een vriend zo'n serieus onderwerp voor haar? De glimlach verdween en hij had haast spijt van wat hij tegen haar had gezegd. Daar hoefde hij niet bang voor te zijn, want ze dacht er nooit een te krijgen omdat ze niks bijzonders was en niks te bieden had? Een frons, haar zelfbeeld was laag, of eigenlijk, niks... Toen begon ze over het feit dat hij vast niet te lang met haar was opgescheept... Waar kwam dit alles opeens vandaan, had hij zoveel verkeerd gezegd? "Luister, je hebt genoeg te bieden en ook jij bent bijzonder. Dat je dat zelf niet ziet, dat is dan jammer. Maar ergens loopt er iemand rond waar jij geschikt voor bent." Het waren voor een groot deel woorden van zijn moeder, als een meisje hem had afgewezen en hij dacht nooit meer iemand te vinden. Het waren puberale liefdes en deze waren al snel over. Sowieso was hij steeds minder met de liefde bezig naarmate hij ouder werd. "Ik zit niet met je opgescheept." Zei hij rustig. "Dit is een van de gezelligste avonden in jaren." Hij nam een slok om zijn ongemak over die zin te verbergen. "Als jij dat het beste vind, dan moet je dat doen." Zei hij rustig en haar met een gemeende glimlach aankeek. Het was haar leven, hoewel ze geen keuze had in naar welke winkel ze gingen. Had ze wel keuze in de school en wat ze na die school wilde doen.
|
|
UNDECIDED
You can't hide behind fairytales and keep washing your hands in innocence
APPLICATION
PLOTTER
| |
| |
| |
PLAYED BY
USER IS ONLINE
| |
|
|
|
Aug 10, 2016 15:52:12 GMT -5 |
Post by Valentina on Aug 10, 2016 15:52:12 GMT -5
Het was best kwetsend al die jaren dat niemand zich om haar leek te bekommeren. Daaruit had Valentina conclusies getrokken. Zeker ook door opmerkingen die ze vaak naar haar hoofd had gehad van een dronken moeder, of vervelende jongens. Ze had nog nooit echt bewijs gehad er toe te doen of leuk te zijn voor iemand. Tot nu dan... Alec probeerde Valentina haar gedachten tegen te spreken. Iets wat het slecht lukte tot zijn laatste zinnen. Wat verbaasd keek ze hem aan. Deed hij dit dan niet puur plichtmatig? Dit was één van zijn gezelligste avond in jaren?! Hoewel haar ogen waterig waren, moest Valentina iets lachen. 'Als dit je gezelligste avond in jaren is, dan heb ik medelijden met je', zei ze lichtelijk geamuseerd. Was Alec dan eenzaam? Niet dat zij betere avonden had gehad in de afgelopen jaren. Ja... Ook voor haar was dit de beste avond in lange, lange tijd. Maar zij had er tenminste een excuus voor? Of was dat geen eerlijke gedachte?
|
|